Tagarchief: hoogbegaafdheid

Waarom loslaten niet lukt

Geplaatst op door
1

In de afgelopen jaren heb ik geschreven. Over hoe het is om ouder te zijn van een uitzonderlijk begaafd kind. Over hoe het is om ouder te zijn in situaties die je zorgen geven. Zorgen, oneindig veel zorgen. 

Dat ik me zorgen maak zegt iets over mij. Hoewel ik graag wil dat het glas half vol is, is het soms half leeg. Als mijn wereld complexer wordt zijn mijn glazen vaker leeg dan vol. Een les die ik geleerd heb door de jaren heen. Je kunt hier allerlei stempels voor verzinnen, maar dat doe ik liever niet. Toen ik moeder werd, kwam er een spiegel mee…een hele grote. Dat is een ding wat zeker is. 

De afgelopen weken bleven we thuis. Onze complexe wereld werd ogenschijnlijk heel klein. Weken waren we op elkaar aangewezen. Mijn gezin, samen met zijn drietjes. De eerste weken waren een ramp. Mijn kind weigerde iets te doen aan het schoolwerk en verzon vanalles om eronderuit te komen. Ze gooide zichzelf uit online meetings en sloot zich op in haar kamer. Daarnaast stelde ze honderden vragen over het virus en alles wat er in de wereld gebeurde. Vooral aan mijn man. De vragen gingen over feitelijkheden en de wetenschap erachter. Niet over de vervelende gevolgen en de teleurstellingen die er waren. 

De controle die ik heb in de normale complexe wereld kreeg ik niet meer voor elkaar in deze nieuwe kleine wereld. Man en vooral kind lieten zich niet leiden door al mijn structuren en behoeftes aan vastigheid. Er moest iets gebeuren met mij. Terwijl mijn wereld minder complex leek, was mijn glas echt half leeg. Voelde me ontredderd, alleen met mijn zorgen ook. Ik moest loslaten. Hoorde het overal om mij heen, maar hoe dan? Zag mijn partner dat veel beter doen. We hadden het er veel over. Samen. 

De meivakantie die dit jaar vooral in april viel zorgde ervoor dat ik het iets beter kon. Autonomie geven en vooral het mijne zelf pakken hielp. Toch blijft het loslaten van mijn kwetsbare kind moeilijk omdat ze zelf eigenlijk nog te jong is om haar eigen keuzes te maken. Ze wil dat wel, maar maakt nog lang niet altijd de juiste afweging en ik ben daar verantwoordelijk voor. Eigen verantwoordelijk is prima, maar niet voor alles als je negen bent. 

Loslaten lukte ook niet omdat ik zag dat mijn kind in isolement raakte. De keuze om haar elders onderwijs te laten volgen zorgde ervoor dat het spelen met leeftijdsgenoten in de Coronatijd ingewikkeld was. Haar vriendjes en vriendinnetjes wonen verspreid door deze regio. Iets afspreken vond ik moeilijk en vroeg ook nog eens om planning. Tussen thuiswerken, thuisonderwijs en mantelzorg in had ik er ook geen ruimte voor. Mijn kind eigenlijk ook niet. 

Loslaten kon ik het niet, sluimeren deed het. Het gevoel dat je faalt, dat jij je kind niet de jeugd geeft die jezelf hebt gehad. 

Deze periode heeft enorm aangezet tot reflectie. Gezinnen werden keihard teruggeworpen op hun eigen systeem. Dus wij ook. Wat heel overzichtelijk leek, thuisblijven, bleek complexer dan gedacht. Werelden gingen door elkaar lopen. Thuis was niet meer alleen maar thuis, maar ook school en werk. Daarnaast volgden ook wij het nieuws, de cijfers, de berichtgevingen op de voet. Het was veel, veel voor iedereen. 

Ik heb in deze periode veel nagedacht over onderwijs, passend onderwijs met name. Over zorgkinderen over kwetsbare kinderen. It takes a village to raise a child. Ik geloof daarin, maar dan wel graag nabij het gezin. Heel nabij. 

Als ik het allemaal over kon doen zou ik het anders doen. Dat denk ik vaak, maar ik zou niet weten hoe. 

Het onderwijs aan begaafde kinderen laat nog te wensen over als het gaat om nabijheid. En ja er gebeuren ook heel veel mooie dingen, maar op orde is het niet. Ik wil graag bijdragen aan verbetering, maar vind dat ook lastig omdat het me raakt. Ik ben er te persoonlijk bij betrokken en zie dagelijks de gevolgen ervan. Ik merk dat onderwijspartners die ik vaak tref dat lastig vinden. Soms denk ik dat ze daardoor juist iets laten liggen. Educatief partnerschap is zo nodig. 

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes, maar het vrolijke kind wat we hadden heeft door de jaren heen beschadigingen opgelopen. Er zijn teveel wisselingen geweest en we hebben haar teveel gevraagd. De afgelopen periode heeft daarbij natuurlijk niet echt geholpen. Ik mis het gesprek. Het gesprek over het welzijn en welbevinden van onze kinderen. Is een onderwijssysteem van 5 volle dagen onderwijs op school wel de oplossing? Is het elke dag met de auto rijden naar dé passende plek wel een goed idee? 

Uren heeft mijn kind de afgelopen weken alleen doorgebracht. Mijn kleine creatieve, expressieve, grappige kind. We zien haar af en toe terug omdat ze ouder wordt en zichzelf beter leert kennen, omdat de leerkrachten haar bereiken, omdat ze beter kan vertellen wat er in haar omgaat. Omdat ze een vriendinnetje heeft met wie ze uren kan videobellen en plezier maken. 

Er gebeurt veel in dat koppie, veel wat ik herken, maar ook veel waar ik totaal geen grip op heb of zal krijgen. Daarin kan ik niet loslaten… nog niet…

Lizette Knuvers Mijland


Mijn advies werd daardoor uitgebreider en persoonlijker

Geplaatst op door
1

Toen ik afstudeerde had ik een lange schoolloopbaan achter de rug, langer dan nodig was.

Na de mavo, naar de havo, want ik wilde juffrouw worden. Wat viel die pabo tegen. Niet de opleiding, die was top. Leuke vakken, veel uitdaging. Niet de kinderen, daar deed ik het voor. Maar wat deed mij dan wel stoppen? Eerlijk? Mijn eigen lange schoolloopbaan met mijn eigen problematiek, het onbegrip dat ik toen nog moest verwerken… Alles kwam tijdens de tijd op de Pabo keihard terug.

Lees verder →

Allemaal kansen die nu blijven liggen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mijn onderwijsmoment van 2017 vond plaats op een maandag. Voor het Talentnetwerk mocht ik een workshop verzorgen in het kader van cultuureducatie en hoogbegaafdheid. Dé twee thema’s die mij hebben beziggehouden in het afgelopen jaar. Cultuureducatie is het hoofdthema binnen mijn huidige baan. Samen met mijn collega’s probeer ik de culturele partners in onze stad te verbinden aan het onderwijs. Een leuke uitdagende opdracht. Hoogbegaafdheid is op dit moment vooral nog een privéthema. In meerdere vorige blogs op Onderwijskoppen heb ik hier over geschreven.

Binnen het aanbod voor hoogbegaafden hebben wetenschap en techniekonderwijs hun plekje gekregen. Cultuureducatie heeft daarbinnen nog geen structurele plek. Ik vond dat als ouder nogal opvallend. Vooral omdat mijn kind daar heel warm voor draait. Bij andere hoogbegaafde kinderen zie ik op dat gebied juist ook veel uitdagingen. Allemaal kansen die nu nog blijven liggen. Binnen het reguliere onderwijs krijgt cultuureducatie steeds vaker een structurele rol. Cultuureducatie als aanjager en verbinder binnen het nieuwe leren.

Lees verder →

Eliteschool of toch niet?

Geplaatst op door
8

Sinds de start van het nieuwe schooljaar bezoekt onze dochter een speciale fulltime voorziening voor hoogbegaafde leerlingen. De weg hier naar toe was geen gemakkelijke. Vanaf dit huidige schooljaar is in onze omgeving deze voorziening gestart. Het is nodig om duidelijk te maken hoe noodzakelijk het is dat we in Nederland onze expertise in het onderwijs op dit gebied vergroten. Graag draag ik daar aan bij. Als ouder maar ook zeker als professional.

Vanaf het jaar 2000 ben ik werkzaam in het onderwijs. Voornamelijk in wijken waar veel onderwijsachterstand is. Het onderwijs wat ik in die tijd zelf verzorgde was vooral gericht op het inhalen van onderwijs en ontwikkelingsachterstanden. De leerlingen die lekker meekonden of zelfs vooruit liepen waren af en toe een ware verademing gedurende een schoolweek. Ze waren ook op een handje te tellen. Ik verzon leuke dingen voor hen, maar was met hen veel minder bewust bezig met het halen van onderwijsdoelen. We richtten op die scholen daarom wel een plusklas in en daarmee was mijn bemoeienis wel ten einde. Het onderwerp had voor mij geen prioriteit.

De scholen die te maken hebben met flinke onderwijsachterstanden zijn gewend individueel naar de leerlingen te kijken. Vooral daar waar het vaak om tweede taal verwerving gaat leren de leraren al vroeg te zoeken naar de onderwijsbehoeften. Ik ben wat betreft het begeleiden van leerlingen op veel scholen eigenlijk helemaal niet zo heel bezorgd. Daar waar leerkrachten kinderen zien kan gewerkt worden aan passend onderwijs.

Toch ligt het allemaal niet zo simpel. Daar kwam ik als moeder al heel snel achter. Ik had totaal geen kaas gegeten van de problematiek van mijn eigen kind. Ik zag haar wel, maar had geen idee wat ik in lastige situaties moest doen. Ik heb alles wat los en vast zit over dit onderwerp gelezen en ik begin zo langzamerhand een expert te worden op dit gebied. Door intensieve begeleiding en veel gesprekken op maat heb ik wat meer grip op de situatie gekregen en kan ik beter reageren op mijn kind in de dagelijkse omgang. Een belangrijke constatering is echter dat de situatie steeds verandert en dat ik moet leren om steeds opnieuw bij te stellen. Was me totaal niet bewust van de complexiteit van hoogbegaafde kinderen.

Ik ben er altijd heilig van overtuigd dat je leerlingen in de eigen school moet kunnen bedienen. Verwijzingen naar het speciaal onderwijs vond ik altijd moeilijk. Het voelde voor mij als leraar/ directeur als falen. Dat je eigenlijk zelf moet leren om te veranderen, maar dat je vast zit in een systeem. Heel af en toe had ik dat gevoel minder, dan was het voor het kind de allerbeste optie. Dan was er echt iets anders nodig dan dat ik kon bieden met welke hulp dan ook.

Onze dochter hoort bij een heel klein groepje leerlingen met een hoog IQ. Ik merk dagelijks dat er ook voor haar iets anders nodig is. Ze past niet binnen ons huidige onderwijssysteem. Haar denkwijze en zijn wijken teveel af van het gemiddelde. De schoolse omgeving is niet veilig voor haar en het contact met andere leerlingen is vaak te complex.

Het passend aanbod wat ze nu ontvangt in de Talentklas is absoluut nodig en zorgt er ieder ieder geval voor dat ze omringd wordt door mensen die net iets meer van haar begrijpen en net wat meer tijd hebben om de juiste begeleiding te verzorgen. Het ontmoeten van peers is daarbij erg belangrijk. De problemen van onze kinderen zullen niet zomaar opgelost worden, maar zijn hopelijk in de toekomst meer hanteerbaar.  Laten we daar alsjeblieft samen voor gaan.

 

 

 

 

 

Lizette Knuvers Mijland september 2017

En dan is daar het etiket en eigenlijk ben ik er best blij mee

Geplaatst op door
22

Bloggen doe ik regelmatig…ik doe dat over allerlei onderwijszaken en bijbehorende gedachten die ik erover heb. Mijn eerste blog schreef ik op onderwijswijven.nl en inmiddels heb ik mijn eigen blogsite. Op dit moment vraag ik mensen om hun ploeterverhalen en koestermomenten voor mij op te schrijven. Deze verhalen deel ik met veel liefde en plezier en daarmee vraag ik nogal wat. Ik vraag mensen om hun kwetsbare momenten op te schrijven en te delen. Het is tijd om het goede voorbeeld te geven. Het is tijd voor mijn eigen persoonlijke ploeterverhaal…

Onze prachtige dochter werd zes jaar geleden geboren. Mijn man en ik kwamen terecht op een roze wolk. We genoten samen van elk moment, elke stap die gezet werd. Dat waren er in het eerste levensjaar al super veel. Toen onze dochter zes maanden oud was vertelde mijn man dat ze “papa” gezegd had. Ik geloofde er niets van. Hij had het echter gefilmd en het was echt waar. Een duidelijke “papa”. In die maanden volgden vele woorden, gelukkig ook snel “mama” en met het jaar sprak onze dochter in korte kleine zinnetjes. Het draaien, rollen, kruipen en schuiven lag ook prima op schema. Toen wisten we nog niet dat we nog een flinke lange tijd moesten wachten op de eerste stapjes. Met 19 maanden was het eindelijk zover. Ze zat op een grindpad op de camping te kijken naar andere kinderen. Mijn man zei: “let op”…en ja hoor dochterlief stond op en liep aan…zonder te struikelen, te haperen of te wankelen.

Toen ze twee jaar werd waren op de school waar ik toen werkte de Nationale Voorleesdagen bezig. Ze stonden in het kader van het boekje: Nog 100 nachtjes slapen.Tot mijn grote verbazing zat ze dit verhaal aan tafel zachtjes te vertellen. “Wat ben je aan het doen?” Vroeg ik. “Oh ik zal het boekje wel even aan jou vertellen mama” zei ze. Elke woord vertelde ze letterlijk na. Onze dochter had het hele boekje gememoriseerd tijdens het voorlezen en kon het met de juiste intonatie precies navertellen. Ik schrok…was dat normaal?

In de jaren daarna volgde meer van deze momenten, maar wij maakten ons geen zorgen. Op het Kinderdagverblijf zat ze lekker in haar velletje en ze genoot van de momenten daar. Ze mocht daar lekker schilderen in het atelier en kletsen met juffies. Ze had er twee vriendjes, daar speelden ze fijn mee en soms was ze zelfs wat ondeugend. Totdat haar vriendjes eerder vier jaar werden en naar de basisschool gingen. Een lastige periode volgde, ze had meer moeite bij het afscheid nemen en zei dat ze niet meer wilde gaan. We dachten samen met de leidsters dat ze echt toe was aan school en dat het daar wel snel weer beter zou gaan. We namen afscheid van een fijne vertrouwde periode op het Kinderdagverblijf en samen begonnen we aan een nieuw avontuur. Eindelijk naar de basisschool, eindelijk “leren”.

Ons kind had moeite met de eerste weken op school. Ze huilde wat bij het afscheid en was thuis bewerkelijk. Ze sliep minder goed en vertelde weinig. Ze moet wennen dachten we. Langzaamaan veranderde onze leuke open eigenwijze peuter in een passieve, boze ongelukkige kleuter. Als ze thuiskwam vertelde ze weinig en wist ze niet goed wat ze moest doen. Lekker spelen bleek steeds lastiger. Gelukkig kon ze zich wel goed uiten in allerlei prachtige tekeningen en schilderijen. We hebben samen heel wat uurtjes doorgebracht in mijn eigen schildersatelier.

Een nieuwe periode brak aan. We gingen in gesprek op school en het beeld dat we van thuis schetsten werd niet helemaal herkend. Onze dochter liet niet zo heel veel zien op school. Koos altijd voor de creatieve hoek en de taalhoek en viel verder niet echt op. Gelukkig zag haar juf wel heel goed dat ze niet meer hetzelfde kind was als in het begin. We besloten dat ze wat nader bekeken werd op school. Het vermoeden van hoogbegaafdheid werd daarna voor het eerst uitgesproken. Ze liet dit echter niet zien op school. We besloten na veel overleg, veel twijfels en uiteindelijk met het steunpunt hoogbegaafdheid erbij, om haar te laten versnellen naar groep 3.

Zes fantastische weken volgden daarna. We hadden weer een vrolijk kind thuis. Ze lachte weer en genoot van alles in de nieuwe klas. Ze leek zich goed staande te houden. Ik durfde bijna te hopen op makkelijkere en betere tijden. Helaas kwamen alle problemen na zes weken weer terug. Veel conflicten met vriendinnen en andere kinderen, heel passief gedrag, woedeaanvallen thuis. Daarnaast ging ze ook veel vaker wiebelen en wiegen op haar stoel. Ze leek dan totaal afwezig te zijn. De nieuwe juf maakte zich zorgen en wij ook.

Inmiddels zijn we weer een klein jaar verder en hebben we samen met de school hulp gezocht via het Onderwijszorgteam. Daar hebben ze het groots aangepakt. Vragenlijsten zijn ingevuld door de school en door ons. Onze dochter heeft last van overmatige prikkelgevoeligheid. Hiervoor heeft ze nu ergotherapie en dat lijkt haar te helpen. Naast het opstarten van de ergotherapie is er verder onderzoek gedaan. Dat hebben we altijd een moeilijke keuze gevonden. Is dat cijfer mbt IQ nu zo belangrijk? Willen we dat etiket en die stempel? Toch wilden we nu echt weten hoe het zit. Een vermoeden is iets anders dan een feit. Een feit voelt anders, maakt je minder onzeker, zorgt ervoor dat je stevig staat. Dat je makkelijker het goede doet.

Onmiddellijk is na het onderzoek vanuit het Onderwijszorgteam de begeleiding opgestart voor ons kind, voor ons en voor de school. Onze dochter hoort bij de 1% van alle leerlingen met een zeer hoog, niet meetbaar IQ. Dat maakt dat ze zich vaak eenzaam, onbegrepen en ongelukkig voelt. Dat maakt dat het soms lastig is met vriendinnetjes, dat maakt dat we vaak conflicten hebben thuis, dat maakt dat het niet vanzelf gaat bij de zwemles, dat maakt dat het lang duurde voordat ze fietste en dat maakt dat ze soms gewoon super moe en leeg is.

We weten nu dat haar weg geen eenvoudige weg zal zijn, maar we weten nu wel waarom dat zo is. Er is de laatste jaren veel meer kennis beschikbaar over hoogbegaafde en begaafde kinderen. Daarnaast geloof ik in passend onderwijs. Ik geloof dat er steeds meer mogelijkheden zullen komen in het reguliere onderwijs om aan te sluiten bij de onderwijsbehoefte van onze kinderen. Indien nodig draag ik zelf mijn steentje bij.

Het is niet het meest makkelijk om het volgende eerlijk te zeggen. Liever ben ik sterk en schrijf ik dat op, maar ik ben moe, moe van alle gebroken nachten met een slecht slapend kind, moe van het me zorgen maken, moe van de gesprekken die we steeds maar weer voeren, moe van de conflicten, moe van de discussies. Gelukkig ben ik ook blij, blij met de hulp die er nu is, blij met de mogelijkheden die er zijn, blij met lieve vrienden en familie die het proberen te begrijpen en bovenal blij met ons kind…onze eigenwijze dappere slimme en vooral hele lieve dochter…

Lizette Knuvers Mijland 18 januari 2017