In de afgelopen jaren heb ik geschreven. Over hoe het is om ouder te zijn van een uitzonderlijk begaafd kind. Over hoe het is om ouder te zijn in situaties die je zorgen geven. Zorgen, oneindig veel zorgen.
Dat ik me zorgen maak zegt iets over mij. Hoewel ik graag wil dat het glas half vol is, is het soms half leeg. Als mijn wereld complexer wordt zijn mijn glazen vaker leeg dan vol. Een les die ik geleerd heb door de jaren heen. Je kunt hier allerlei stempels voor verzinnen, maar dat doe ik liever niet. Toen ik moeder werd, kwam er een spiegel mee…een hele grote. Dat is een ding wat zeker is.
De afgelopen weken bleven we thuis. Onze complexe wereld werd ogenschijnlijk heel klein. Weken waren we op elkaar aangewezen. Mijn gezin, samen met zijn drietjes. De eerste weken waren een ramp. Mijn kind weigerde iets te doen aan het schoolwerk en verzon vanalles om eronderuit te komen. Ze gooide zichzelf uit online meetings en sloot zich op in haar kamer. Daarnaast stelde ze honderden vragen over het virus en alles wat er in de wereld gebeurde. Vooral aan mijn man. De vragen gingen over feitelijkheden en de wetenschap erachter. Niet over de vervelende gevolgen en de teleurstellingen die er waren.
De controle die ik heb in de normale complexe wereld kreeg ik niet meer voor elkaar in deze nieuwe kleine wereld. Man en vooral kind lieten zich niet leiden door al mijn structuren en behoeftes aan vastigheid. Er moest iets gebeuren met mij. Terwijl mijn wereld minder complex leek, was mijn glas echt half leeg. Voelde me ontredderd, alleen met mijn zorgen ook. Ik moest loslaten. Hoorde het overal om mij heen, maar hoe dan? Zag mijn partner dat veel beter doen. We hadden het er veel over. Samen.
De meivakantie die dit jaar vooral in april viel zorgde ervoor dat ik het iets beter kon. Autonomie geven en vooral het mijne zelf pakken hielp. Toch blijft het loslaten van mijn kwetsbare kind moeilijk omdat ze zelf eigenlijk nog te jong is om haar eigen keuzes te maken. Ze wil dat wel, maar maakt nog lang niet altijd de juiste afweging en ik ben daar verantwoordelijk voor. Eigen verantwoordelijk is prima, maar niet voor alles als je negen bent.
Loslaten lukte ook niet omdat ik zag dat mijn kind in isolement raakte. De keuze om haar elders onderwijs te laten volgen zorgde ervoor dat het spelen met leeftijdsgenoten in de Coronatijd ingewikkeld was. Haar vriendjes en vriendinnetjes wonen verspreid door deze regio. Iets afspreken vond ik moeilijk en vroeg ook nog eens om planning. Tussen thuiswerken, thuisonderwijs en mantelzorg in had ik er ook geen ruimte voor. Mijn kind eigenlijk ook niet.
Loslaten kon ik het niet, sluimeren deed het. Het gevoel dat je faalt, dat jij je kind niet de jeugd geeft die jezelf hebt gehad.
Deze periode heeft enorm aangezet tot reflectie. Gezinnen werden keihard teruggeworpen op hun eigen systeem. Dus wij ook. Wat heel overzichtelijk leek, thuisblijven, bleek complexer dan gedacht. Werelden gingen door elkaar lopen. Thuis was niet meer alleen maar thuis, maar ook school en werk. Daarnaast volgden ook wij het nieuws, de cijfers, de berichtgevingen op de voet. Het was veel, veel voor iedereen.
Ik heb in deze periode veel nagedacht over onderwijs, passend onderwijs met name. Over zorgkinderen over kwetsbare kinderen. It takes a village to raise a child. Ik geloof daarin, maar dan wel graag nabij het gezin. Heel nabij.
Als ik het allemaal over kon doen zou ik het anders doen. Dat denk ik vaak, maar ik zou niet weten hoe.
Het onderwijs aan begaafde kinderen laat nog te wensen over als het gaat om nabijheid. En ja er gebeuren ook heel veel mooie dingen, maar op orde is het niet. Ik wil graag bijdragen aan verbetering, maar vind dat ook lastig omdat het me raakt. Ik ben er te persoonlijk bij betrokken en zie dagelijks de gevolgen ervan. Ik merk dat onderwijspartners die ik vaak tref dat lastig vinden. Soms denk ik dat ze daardoor juist iets laten liggen. Educatief partnerschap is zo nodig.
Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes, maar het vrolijke kind wat we hadden heeft door de jaren heen beschadigingen opgelopen. Er zijn teveel wisselingen geweest en we hebben haar teveel gevraagd. De afgelopen periode heeft daarbij natuurlijk niet echt geholpen. Ik mis het gesprek. Het gesprek over het welzijn en welbevinden van onze kinderen. Is een onderwijssysteem van 5 volle dagen onderwijs op school wel de oplossing? Is het elke dag met de auto rijden naar dé passende plek wel een goed idee?
Uren heeft mijn kind de afgelopen weken alleen doorgebracht. Mijn kleine creatieve, expressieve, grappige kind. We zien haar af en toe terug omdat ze ouder wordt en zichzelf beter leert kennen, omdat de leerkrachten haar bereiken, omdat ze beter kan vertellen wat er in haar omgaat. Omdat ze een vriendinnetje heeft met wie ze uren kan videobellen en plezier maken.
Er gebeurt veel in dat koppie, veel wat ik herken, maar ook veel waar ik totaal geen grip op heb of zal krijgen. Daarin kan ik niet loslaten… nog niet…
Lizette Knuvers Mijland
