OnderwijskoppenTijdens mijn studie aan de academie voor beeldende vorming in de jaren negentig leerde ik mezelf een beetje beter kennen. Ik leerde om in te zoomen op mijn eigen creatieve proces, leerde omgaan met feedback en leerde veerkrachtig te zijn als de kritiek pittig was. Leerde te luisteren naar dat wat anderen me teruggaven. Leren waarnemen en begrijpen stond centraal.
Sidra was 16 toen ze in Nederland kwam in 2014. Uit Syrië. Ze wilde kinderarts worden. Dat wist ik niet, ik kende haar nog niet. Ze ging naar een AZC en naar een Internationale Schakelklas. Binnen een vloek en een zucht sprak ze Nederlands dus al snel mocht ze naar het VMBO bij ons op de VAVO. Het was september 2015. Aylan verdronk op het strand en was wereldnieuws, Sidra zat met frisse blossen en bergen moed voor mijn neus. Ik vond dat we haar aankomst bij ons moesten vieren met taart. Een beter begin van een schooljaar kon ik me niet voorstellen.
Werken in het onderwijs is het mooiste wat er is, want kinderen geven je energie met hun vrolijkheid en kijk op dingen. Zij kunnen nog out-of-the-box denken en verrassen me regelmatig met mooie levenslessen en uitspraken. Het zijn kinderen die je regelmatig een spiegel voorhouden, je aan het lachen maken en ervoor zorgen dat jij een goed voorbeeld voor ze kunt zijn. Ik houd van de humor, alertheid en scherpzinnigheid van hoogbegaafde leerlingen.
Soms denk ik wel eens, wat heb ik mijn kinderen toch anders aangepakt dan ik eigenlijk zou hebben moeten doen. Ze waren 4 en 6 toen ik besloot weer te gaan werken in het onderwijs. Ik heb altijd gezegd dat het ook echt tijd was en dat ik een betere moeder werd toen ik weer meer ging doen dan alleen moeder zijn. Maar was dat wel zo?
Ik startte met werken op de school van mijn kinderen. Een nieuwe school in een nieuwbouwwijk. De kinderen gingen graag naar school, denk ik als ik terugdenk aan die tijd. Tegelijkertijd realiseer ik me dat dit eigenlijk nooit een vraag is geweest. School hoorde er ook gewoon bij.
In de afgelopen jaren schreef ik veel over mijn eigen ervaringen op het gebied van hoogbegaafdheid met onze dochter. Eigenlijk is haar verhaal ook de aanleiding geweest om Onderwijskoppen op te richten. Ik had behoefte aan verhalen van anderen. Verhalen van anderen zetten dat wat je zelf meemaakt in het perpectief. Je gaat relativeren en herkennen. Het helpt je in het begrijpen en accepteren.
Ongeveer 1,5 jaar geleden ging de leerkracht van onze groep voor hoogbegaafden weg bij ons op school. Er kwam een vrije plek. Er werd een oproep gedaan wie deze groep kinderen over wilde nemen. Wat had ik hard ja willen roepen, maar wat een onzekerheid kwam daar boven drijven. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen had ik inmiddels al wat informatie verzameld, maar ik voelde mij geen leerkracht voor deze doelgroep kinderen.
Zomer 2014, mijn zoon ging voor het eerst naar school. De overdracht was prima. S is een snelle jongen die graag vooruit wil. Hij liep vroeg, is motorisch erg snel en beweeglijk, hij is leergierig en heeft er zin in. S zoog direct alle info die hem werd gegeven op en keek iedere dag weer uit om naar school te mogen gaan. Groep 1 was fijn….
Hoogbegaafdheid, ik kende het alleen van de oppervlakkige verhalen: multi-talenten die zich graag verdiepen, maar ook weer afhaken zodra het menens wordt. Kinderen die supersnel verbanden leggen, maar het moeilijk vinden om op het schoolplein samen te spelen. Leerlingen die een extra uitdaging nodig hebben en dus één keer per week samen met een speciale juf onderzoek mogen doen. En zorgen, van ouders vooral.
Ik zie ons nog zitten, Lizette van CiST, Aline van Plein 013 en ikzelf vanuit Theaters Tilburg. Voor de ingang van de PABO in het voorjaarszonnetje. Na een korte verkenning lag de vraag op tafel. Of cultuureducatie iets kan betekenen voor de hoogbegaafde leerlingen van Intermezzo en Talent. Intuïtief had ik een antwoord. Deze kinderen lopen vaak sociaal-emotioneel vast, zorg dat ze zich in alle veiligheid kunnen uiten. Geef ze een aanleiding, een verhaal en een mogelijkheid tot creatieve verwerking. Neem ze eens mee naar het theater.
Rond de twintig procent van de volwassenen en kinderen is hoog sensitief, hoog intelligent of hoogbegaafd. Daarvan is naar schatting vier procent hoogbegaafd. Het woord ‘hoog’ roept daarbij negatieve associaties op bij anderen. Wie denkt hij/zij wel dat hij is? Punt is wel dat daardoor twintig procent van de bevolking zich niet begrepen voelt door de andere tachtig procent. Buitenbeentjes….
Als volwassene kun je tegen tal van problemen aanlopen als je hoog sensitiviteit door naasten in je jeugd of in je huidige omgeving niet geaccepteerd, herkend of erkend wordt. Daarom ben ik blij dat we in deze tijd wel aandacht voor deze kinderen hebben. Ik zou willen dat ik een begripvolle omgeving had gehad.
Er zijn van die dagen met ontmoetingen met bijzondere gesprekken. Vandaag was zo’n dag, een onderwijsdag met een gouden randje. Een dag om dankbaar voor te zijn.
Aan het einde van de ochtend kwam M., student onderwijsassistent, voor zijn wekelijkse ondersteuningsgesprek. Hij baalde van zichzelf en was niet blij met zichzelf. Hij toonde zijn to-do-lijst en gaf aan dat hij niet tevreden was, hij had niet genoeg opdrachten afgerond. Vervolgens vertelde hij ook dat hij baalde over de negatieve manier waarop hij tegen zichzelf sprak. Op mijn vraag heb je een innerlijke criticus en saboteur antwoordde hij bevestigend. Hij wilde de manier waarop hij sprak tegen zichzelf doorbreken maar wist niet hoe. Ik vroeg hem wat zijn verlangens waren, wat hij wenste. ‘Ik wil graag positief naar mezelf kijken’. Vervolgens vroeg ik hem: “Wat wil je dan tegen jezelf zeggen? “ Hij zei: “Ik weet het niet”. Deze student vertrok met de affirmatie ‘ik ben oké’ en de opdracht ‘noem elke dag iets waar je blij van geworden bent’.