Nou mijn zoon leerde niet met vallen en opstaan toen hij klein was. Urenlang observeerde hij tot hij zeker wist dat hij iets kon. Dat deed hij met lopen, fietsen, lezen etc. Ineens kon hij iets.
Ik had een lieve, vrolijke, gevoelige, eigengereide peuter die urenlang kon spelen totdat hij naar school toe ging. De vrolijkheid verdween, hij deed bepaalde activiteiten niet mee en hij leek op sommige momenten meer afwezig en er kwamen steeds meer frustraties. In zijn gedrag bevroor hij letterlijk wanneer de frustraties te hoog op liepen. Hij sloot zich dan op in zichzelf, er was dan moeilijk contact te krijgen. Moeilijk vond ik dit als ouder te voelen, te zien en te horen.
Rond zijn 10e jaar is W onderzocht. Hoogbegaafdheid kwam eruit. Ik vond dit als ouder confronterend. Gaat je kind in onderzoek, dan ga je zelf ook automatisch mee. Ik herkende veel van het onderzoek in mezelf zoals de hoge lat, de zintuigelijke hooggevoeligheid, maar ook het bevriezen. Wat ik lastig vond is dat ik zelf een weg gevonden heb om met bepaalde zaken om te gaan en dat mijn kind met dezelfde frustraties worstelde.
Nu is W 14 en het gaat gelukkig goed met hem. Hoe is het dat gekomen? Allereerst vertrouwen hebben in het feit dat ieder mens zijn weg gaat vinden waarvoor hij/zij bestemd is. Die van W zal waarschijnlijk niet het geijkte pad zijn, maar van wie is dat wel?
In groep 7 zijn we na lang wikken en wegen van basisschool geswitcht. We hebben daar in die twee jaren fantastische docenten gehad, die W steeds hielpen anders te kijken zodat zijn ”fixed mindset” meer naar “ een growth mindset” groeide. Die keken wat hij al kon en daarop aansloten. Die snapte wat het “bevroren gedrag” inhield en hierbij nabijheid toonde en duidelijkheid.
Wij vonden de keuze voor de middelbare school voor W best een moeilijke, maar W was hierin zelf heel duidelijk. Cobbenhagen zou het worden. Toen hij een gesprek gehad had met de zorgcoördinator en een rondleiding kreeg zij hij: “mama deze school snapt hoe ze met mensen om gaan en dat leren meer is dan alleen maar uit een boekje leren. Het maakt me niet uit dat ik meer dan een half uur moet fietsen. Hier wil naar toe.
Op de middelbare school is W meer W aan het worden. Hij lacht weer, heeft vrienden en hij doet zelfs dingen die we niet eerder gezien hadden. Zo kregen ze op de basisschool W niet aan het lezen. Op de middelbare verslond hij in het eerste jaar veel boeken. En hoe komt dat? Ze moesten in het Engels en mochten ook informatief zijn. Ook komt W op de middelbare zichzelf tegen; presenteren is nog steeds niet zijn ding. De docenten op deze school maken hierin keuzes om hem te laten groeien: eerst een presentatie met de docent, daarna voor een groepje vrienden en daarna voor een grotere groep. Er wordt gewerkt aan lifeskills, wat voor W heel goed is. Hierin komt hij zichzelf momenteel het meeste tegen. Hij gaat ze steeds meer aan met kleine stapjes op zijn manier.
In het afgelopen gesprek met de mentor en de zorg coördinator gaven ze aan dat ze af en toe de ontspannen, spelende W mogen zien met humor. Ik hoop dat hij dit stuk meer van zichzelf durft te laten zien zodat hij zijn plek in de wereld steeds meer kan innemen met al zijn talenten.
Linda Elesen
