Op 27 december, ik lag met corona op bed, de volgende vraag in een appje; ‘Wil je misschien meedoen? Onderwijskoppen deelt in de eerste week van januari 2021 de mooiste onderwijsmomenten van 2020. Ik denk dat jij kunt bijdragen aan deze jubileum editie.’
Mijn eerste gedachte nadat ik deze vraag had gelezen was; ‘Wat een eer, ja dat wil ik. Mijn tweede; Kan ik dat wel?
Ik schreef al eerder in een blog dat ik niet zo van de lijstjes en “de dag van…” ben. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er nu soms wat genuanceerder naar kijk. Zo was ik enthousiast toen ik in onze tuin een Goudhaantje zag. Dit kleinste vogeltje van Europa had ik nog niet op mijn “lijstje” staan…… En sinds een paar dagen blijven de blogs van “onderwijskoppen” met het “onderwijsmoment van….” door mijn hoofd spelen. Ik las een paar inspirerende verhalen van onderwijskanjers en werd gegrepen door verschillende uitspraken. De volgende zin van Edith van Montfort (@bososs) in haar blog (MIJN ONDERWIJSMOMENT 2020 | Onderwijskoppen) laat mij niet los. Zij beschrijft onderwijs als: “Waar vol optimisme wordt aangegaan wat nodig is.” Dit ook als het moeilijk is of als regels moeten worden genegeerd omdat het nodig is voor een kind. Of om te beuken op de systemen waar Ronald Heidanus (@ronaldheidanus) in zijn blog (De barricade op | Onderwijskoppen) over schrijft.
‘Jullie zijn vast heel benieuwd naar de uitslag’…..
Plaats van handeling: kantoortje van de IB-er op een basisschool.
Aanwezig: IB-er, juffrouw van onderzoeksbureau en wij; de ouders.
Tijd: september 2012
Tegenover mij (ons) zit een wat oudere dame.
Ik gok tussen de 55 en 60 jaar.
Ons kind was in de laatste week van groep 7 getest.
En in de tweede week van het nieuwe schooljaar kregen wij de uitslag te horen.
Het is lang geleden, ik zou deze juffrouw nooit herkennen als ik haar nu op straat zou tegenkomen.
Ze zat direct in mijn allergie.
Da’s niet aardig, maar het was wel zo.
Ze lachte (mijn interpretatie!!) een beetje minzaam, maar ik herinner mij vooral hoe ze in haar handen wreef.
‘Jullie zijn vast heel benieuwd naar de uitslag’, zei ze.
En ik bedacht mij niet en antwoordde, ‘nee, want we weten het al’.
Als we het ooit over het jaar 2020 hebben dan denkt iedereen terug aan de pandemie. Scholen waren gesloten en iedereen moest thuis werken.
Ik denk daar natuurlijk later ook zo aan terug maar nu denk ik ook nog even aan het wat als… wat als de scholen niet dicht waren gegaan? Was mijn herinnering aan deze klas hetzelfde…? Had het dan meer gevoeld alsof ik er ook aan toe was om een nieuwe start te maken?
“Een multidisciplinaire activiteit is een activiteit, zoals bepaalde vormen van wetenschap en kunst waarbij kennis vanuit meerdere disciplines gecombineerd en ingezet om de activiteit te voltooien”, aldus een encyclopedische omschrijving.
Een van de tradities om het (onderwijs-) jaar af te sluiten is het schrijven van een onderwijsmoment. Niet moeilijk in 2020. Het jaar bestond letterlijk bijna alleen maar uit onderwijsmomenten.
Afgelopen jaar was het jaar van de op- en neergaande emoties… Daar kan ik tijdens het schrijven over mijn onderwijsmoment niet omheen. Onwerkelijk. Bizar. Gevoelens van onzekerheid, onrust, onduidelijkheid, kwetsbaarheid, verdriet, ongerustheid, gemis, optimisme, strijdbaarheid, verbaasdheid, frustratie, teleurstelling, hoop, groot gevoel van verantwoordelijkheid en twijfels, regelmodus, vol hoofd, doorzettingsvermogen, flexibiliteit, blijheid, vragen, creativiteit, uitdaging, contact houden, EHBTB, noodopvang, omdenken, onzichtbaarheid van de kinderopvang, verstandshuwelijk onderwijs en kinderopvang, maatschappelijke verantwoordelijkheid, veerkracht en werken in flow. Een achtbaan!
Ik loop een school binnen. Recht in de armen van de docent waar ik mee ga werken. Ze vertelt me over een nieuwe jongen in de klas. Opvallend negatief gedrag. Jonas.
De hele speelzaal blijkt vol te staan met toestellen voor de kleuters. Ik vraag de juf me wat hulp te sturen in de vorm van leerlingen. “Wil je Jonas ook toevoegen?” vraag ik haar. Het lijkt me slim wat extra lijntjes uit te leggen naar hem.
2020,
Het jaar dat met zoveel mooie plannen en ambities hoopvol van start ging…
Het werd een jaar waarin veerkracht van velen gevraagd werd in verschillende vormen.
Het werd in jaar waarin ik mezelf zittend of staand achter een laptop regelmatig afvroeg:
“Is dit de manier waarop ik mijn werk wil doen”
en
“waarom willen we dit, en mogen we dit van professionals in onderwijs en opvang blijven vragen”
Zo. Goedemorgen. Mijn groep 8 is binnen. En hoe. De eerste ruzie is al een feit. Het stemvolume staat op de schreeuwstand. Een sfeervervolg op gisteren. En da’s niet de sfeer die ik wil in mijn groep.
“If you can’t love yourself, then how the hell you gonna love somebody else?” Met die gevleugelde woorden, of een soortgelijke yell waarin de grammatica licht veranderd is, sluit dragqueen en supermodel RuPaul zijn “dragrace” altijd af. RuPaul’s dragrace, het favoriete programma van mijn puberdochter, en één van de programma’s die ik het meest vervloek. Heus niet omdat ik, zoals mijn dochter me weleens verwijt, “homofoob” zou zijn. (Helaas is dat ook iets van deze tijd: kritiek wordt vaak als een aanval of discriminatie gezien.)