Zijn juf vond hem lief, sociaal en creatief

Teun (10) ging als kleuter graag naar school. Zijn juf had al na twee weken door dat hij heel erg slim was. Ik wist toen nog van niks en was best verrast toen ze mij dat vertelde.

De kleuterjuf wist precies hoe ze met hem om moest gaan. Ze liet hem werkjes doen die bij hem pasten. Hij mocht rekenen tot aan de stof van eind groep 3, want rekenen vond hij het allerleukste. Zijn juf vond hem lief, sociaal en creatief.

Vanaf groep 3 ging het niet goed. De juf vond dat Teun gewoon weer bij het begin van de lesstof moest beginnen en alle taakjes gewoon moest afwerken. Teun werd opstandig, tegendraads en druk in de klas. Ik werd op het matje geroepen want de juf vond Teun lastig. 

De school besloot na een paar maanden in groep 3, dat we een breed onderzoek moesten laten doen bij een bureau dat zowel intelligentie als ADHD onderzocht. Teun deed de WISC-V en we vulden stapels vragenlijsten in. Na een aantal weken kregen we de uitslag: hoogbegaafd en waarschijnlijk ADHD.

Ik dacht: nu komt de school vast in actie. Niets was minder waar. Teun moest nog steeds de gewone methodes doorlopen, want juf “zag het niet in de klas”. Er veranderde nagenoeg niets.

Teun bleef dus lastig. Alle gesprekken op school kwamen op hetzelfde neer: mijn kind was vervelend en moest zijn gedrag maar eens aanpassen. Ondertussen ging het steeds slechter met hem.

Op school vond Teun alleen de halve dag plusklas nog leuk. Verder wilde hij het liefst thuis op de bank blijven liggen. Zelfs bezoekjes aan een museum of theater, die bij hem favoriet waren, interesseerden hem niet meer. Hij maakte ruzie met zijn vriendjes en werd steeds minder uitgenodigd voor speelafspraakjes of kinderfeestjes. 

Hij zat ondertussen in groep 5 en ik voelde aan alles dat ik iets moest doen.

De school vond een externe plusklas overbodig, hij zat immers al in de gewone plusklas. De coördinator van de HB-school in onze woonplaats, onderdeel van het samenwerkingsverband, kon alleen iets voor ons betekenen als de school contact met haar opnam. De school weigerde, dus de deur naar een plek op deze HB-school bleef dicht.

Ondertussen bereikte de situatie op school een dieptepunt. Ik kreeg te horen dat de leerkracht blij was als de lesdag om was, want dan was hij tenminste weer van Teun af. De boodschap was steeds: het ligt aan Teun. Híj moest zijn gedrag aanpassen.

Ondertussen bezocht ik ook een informatiebijeenkomst van een nieuw op te richten fulltime HB-school, een dorp verderop. Ik wist meteen dat mijn kind daar op zijn plek zou zitten, ook al zag ik bezwaren vanwege de afstand. Maar Teun wilde niet naar een andere school. Zijn vertrouwde omgeving verlaten vond hij veel te spannend. 

In maart 2020, tijdens de eerste lockdown, werd me extra duidelijk wat een enorme hekel Teun aan school had. Hij maakte geen huiswerk en zat iedere dag huilend achter zijn taakjes. De school deed niets voor hem. Toen hebben we samen de knoop doorgehakt. Hij moest weg van deze school. We meldden hem aan bij de nieuwe fulltime HB-school en na twee weken kregen we te horen dat hij mocht komen.

Hij startte in schooljaar 2020-2021. Sindsdien heb ik mijn vrolijke, leergierige, sociale, gezellige kind weer terug. Na twee weken waren zijn boosheid en zijn wantrouwen verdwenen. Hij gaat nu met plezier naar school, is blij en heeft weer vriendjes in de klas. Ik ben deze school en zijn huidige leerkracht enorm dankbaar.

Hulp voor hoogbegaafde kinderen moet laagdrempeliger worden. Zelfs in de grote stad waarin we wonen, bleek hulp voor ons niet bereikbaar. Er is nog steeds een groot gebrek aan kennis over hoogbegaafdheid op basisscholen. Daarnaast lopen veel kinderen en hun ouders tegen onwil en vooroordelen aan. Je bent al gauw “zo’n ouder die wil dat haar kind hoogbegaafd is.” Terwijl ik denk dat veel ouders van hoogbegaafde kinderen het met me eens zijn dat het zo’n feest niet is. Daarom vind ik dat ouders ook zonder medewerking van een school bij het Steunpunt van het SWV terecht moeten kunnen. Het zou ons in ieder geval een hoop leed bespaard hebben.

Teun en ik zijn inmiddels 1,5 jaar verder. We zijn voorzichtig aan het kijken naar een middelbare school. Ook dat wordt weer spannend, maar gelukkig weet ik nu wel veel beter waar ik op moet letten.

Patrice

9 gedachten over “Zijn juf vond hem lief, sociaal en creatief”

  1. Aline van Stiphout

    Patrice, herkenbaar dat het schoolafhankelijk is hoe passend onderwijs geboden wordt/ mogelijk is.
    Goed dat Teun op zijn plek zit, ondanks de afstand, goed dat je door hebt gezet voor een passende plek.
    Er blijft altijd wat te leren en ontwikkelen, ook binnen een SWV.

    1. Dankjewel Aline. Het zou mooi zijn als kinderen in de toekomst dichter bij huis passend onderwijs kunnen krijgen. Ik ben blij dat er zoveel aandacht voor is.

  2. Hoi Patrice,
    Wat een schrijnend verhaal van Teun, die gewoon alleen maar zichzelf is. Wat dapper hoe jullie samen uiteindelijk de stap naar de voltijds HB-school gezet hebben. Inderdaad wil je alleen maar dat je kind gelukkig is, aan zijn trekken komt, helemaal lekker op zijn plek zit!

    Wat zou het een verademing voor deze kinderen zijn als er meer kennis over HB is. En dat de manieren om deze kinderen passend onderwijs te geven gemakkelijker te vinden zijn!

    1. Het zou inderdaad een hoop leed besparen als er veel meer kennis is over hoogbegaafdheid op basisscholen. Teun was diep ongelukkig op school en gelukkig hebben we nu een school gevonden die hem wel ziet en waar hij echt passend onderwijs krijgt. We hebben nog wat te verbeteren in het onderwijs, want in Teun’s klas zitten allemaal kinderen met ongeveer dezelfde verhalen.

  3. Heel herkenbaar helaas. Je hebt het mooi verwoord. Zou ik het mogen plaatsen op mijn tijdlijn? Ik begeleid kinderen en hun ouders die hierin vastlopen, ook in het contact met school en ervaar vaak hetzelfde als wat jij nu zo helder omschrijft.

    1. Ja hoor dat mag! Ik heb het geschreven omdat ik hoop dat er iets verandert en daarom is het belangrijk dat verhalen zoals die van ons gedeeld worden.

  4. Zo herkenbaar. Mijn zoon is dan niet hoogbegaafd maar al zijn problemen op school lagen altijd aan hem. Wij hebben constant handvatten geboden. En hen altijd gehoord. Andersom ging school gewoon door met het eigen programma. En moest mijn zoon zich maar aanpassen. Het lag altijd en alleen hem.

  5. Wat verdrietig dat jullie dit hebben moeten meemaken. Er is inderdaad nog een flinke weg te gaan als het gaat om passend onderwijs en kennis over hoogbegaafdheid. Gelukkig neemt de aandacht ervoor wel toe.
    Gelukkig gaat het nu goed met je zoon. Wat mooi dat jullie dat samen bereikt hebben. Iets om trots op te zijn.

  6. Wat heb je dat mooi verwoord! Vooral de lagere schoolervaring zou zo ons verhaal kunnen zijn.
    Passend onderwijs betekende meestal pogingen om mijn dochter in de bestaande methodieken te laten passen. Dat zou echt andersom moeten!

    Omdat er bij ons op redelijke afstand geen HB onderwijs was en ook SO geen passend aanbod had was wekelijks één dag externe plusklas het maximaal mogelijke.
    Daar kreeg ze op die ene dag steeds even wat lucht en ontspanning om het de rest van de schooldagen vol te kunnen houden.

    Op school constant heen en weer tussen gewoon en pluswerk, want ze liet onvoldoende zien dat ze de basisstof beheerste. “Als ze maar eens met wat meer motivatie zich in zou zetten, beter haar best doen…….” Het staat zelfs op rapporten geschreven en ik kan er nog steeds intens verdrietig van worden.

    Ondertussen bleef ik maar proberen uit te leggen wat mijn kind nodig had, in alle talen die ik kon bedenken als een roepende in de woestijn.
    Af en toe was daar die ene leerkracht die aanvoelde wat nodig was. Een onzichtbaar lijntje bij mijn dochter naar binnen waardoor zij zich gehoord en begrepen voelde en wat gelukkiger was op school. Daar waren we dan samen erg dankbaar voor.

    Toch neem ik de leerkrachten niets kwalijk. Ik geef het je te doen, in overvolle klassen met meerdere kinderen met ‘diagnoses’, enorme werkdruk en onvoldoende ondersteuning en expertise op al die gebieden. Ga er maar aan staan!

    Wat er mankeert is het systeem van methodieken waarmee gewerkt wordt en waar een kind in moet passen om het ‘goed’ te doen,
    Doordat er zo mee wordt omgegaan kunnen talenten van anders lerende kinderen niet tot ontplooiing komen. En dat is niet alleen voor HB kinderen, maar bijvoorbeeld ook voor creatieve denkers, beelddenkers of kinderen die leren door te doen.

    En dat is heel jammer, want deze talenten zijn in onze huidige maatschappij, die aan elkaar hangt van protocollen, vaststaande procedures en hokjes waar je in moet passen, zo ontzettend nodig!

    Jammer dus dat deze talenten niet kunnen groeien, maar in plaats daarvan doordat het niet past in het systeem, een beperking wordt, met een beschadigde jeugdige als gevolg.

    Mijn dochter heeft inmiddels een goede plek gevonden in het VSO, waar ze nog steeds regelmatig worstelt met achterstanden opgelopen in de basisschooltijd.
    Ze wordt daar goed geholpen, maar kan nog steeds niet haar potentieel laten zien. Ik hoop dat het haar op een dag gaat lukken om ervaringen uit het verleden los te kunnen laten en haar bijzondere brein weer vrij te kunnen gebruiken.
    Gelukkig zie ik daar af en toe wel een glimp van doorschemeren en zie dan ook weer even mijn vrolijke meisje. Daar zou ik zo graag heel veel meer van zien…..

    En voor kinderen en hun ouders in dezelfde situatie hoop ik dat er echt passend onderwijs komt dat ook haalbaar is in de uitvoering. En voor leerkrachten de handvaten en ondersteuning die daarvoor nodig is, en de waardering die daar bij past.

Laat een antwoord achter aan Patrice Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.