Fijn dat er steeds meer aandacht komt voor hoogbegaafdheid. Dat steeds meer mensen erover leren en steeds meer mensen ervaringen delen. Ik lees veelbelovende berichten over nieuwe aanpakken en professionalisering in het onderwijs op dit gebied. Ook de hulpverleners zijn er klaar voor. Steeds meer specialisten zijn te vinden. Fijn en goed en nodig. Dat gaat goed zou je denken…
Ondertussen ploeteren we hier thuis elke dag verder. Zien we dat het niet altijd lekker gaat. Wegen we af wat te doen of juist niet te doen. Gaan we hulp vragen of willen we juist even helemaal geen hulp? We willen geen lastige ouders zijn, ook wij willen niet anders zijn. We willen er niet bovenop zitten. We zien dat ons kind zich aanpast, dat ze steeds maar weer aansluiting zoekt, dat ze probeert uit te leggen of juist niets zegt. Ze wil zo graag in een reguliere setting, maar tegelijkertijd is dat ook zo moeilijk.
Er zijn meer kinderen in mijn omgeving aan het stoeien. De overgang van voltijd hb onderwijs in het PO naar het reguliere VO is voor veel kinderen complex, onveilig en moeilijk. Niet voor alle leerlingen, gelukkig niet, maar helaas wel voor mijn kind en het hakt erin. Fijn dat er steeds meer aandacht komt voor hoogbegaafdheid in het onderwijs, maar wat heeft mijn kind eraan? Nu vandaag en morgen?
Ik wil in mijn ouderrol graag blijven relativeren, afstand nemen, loslaten, maar het gaat niet. Ik wil het haar zelf laten oplossen, maar ik overvraag haar daarmee. Tenminste dat denk ik. Mijn zorgen zijn soms zo groot. Mischien wel overdreven groot? Het voelt vaak als weer terug bij af. Het voelt als weer vijf jaar terug in de tijd toen er ook zoveel onrust was. Mijn kind is nog te jong om het helemaal zelf te doen. Hulpverlening is niet wat we ze wil. Terecht. Er is helemaal niets mis. Mijn kind is zoals ze is. Ze is ok en hoeft niet te veranderen. Ze moet wel leren, maar kun je dat niet alleen als het echt veilig is? Wat wil ik dan eigenlijk wel, vraag ik me af? Wat is er nodig?
Steeds vaker denk ik…
Eigenlijk helemaal niet zo gek veel. Eigenlijk voor mijn kind niet zoveel anders als voor de andere leerlingen. Eigenlijk alleen maar dit:
Zie haar, praat met haar, probeer op haar af te stemmen en het beloofde te doen. Doe als leraar waar je goed in bent. Doe waar je voor bent. Leer over je vak, leer over de ontwikkeling van leerlingen, leer ook over hoogbegaafdheid. Zoveel boeken en publicaties zijn geschreven. Stel de vragen die je hebt. Stel ze aan mijn kind. Vul het niet alvast zelf in. Doe het samen met haar en met je andere leerlingen.
Doe het bovenal nu vandaag en morgen. Jij kunt het verschil maken, voor elk kind en dus ook voor mijn kind. Ze wil gezien en gehoord worden. Niet elke dag de hele tijd, maar geregeld, heel eventjes, is al genoeg. Dat is alles…daar ben ik steeds meer van overtuigd.
Of maak ik daarmee toch een grote denkfout? Is er niet toch iets anders nodig, een meer speciale setting? Is voltijd HB onderwijs ook in het VO niet gewoon hard nodig?
Ik weet het niet…ik weet het echt niet. Als ik diep in mijn hart kijk denk ik van wel, maar het gaat niet om wat ik vind, het gaat om onze kinderen. Gelukkig horen we hen steeds vaker. Dankzij mooie Podcasts en blogs. Verhalen moeten gedeeld worden omdat we het gewoonweg niet weten. Nog niet weten…of misschien wel helemaal nooit weten…
Lizette Knuvers Mijland
Lizette, ook jij weer bedankt voor het delen van je ervaring, gedachten en wensen… Het pad blijft hobbelig, met pieken en dalen. Met de tijd groeit en ontwikkelt je kind, ook buiten school, dat blijft.