Even lijkt het alsof hij er niet meer is. Wel lichamelijk natuurlijk, maar hij is ‘uitgelogd’.

Even lijkt het alsof hij er niet meer is. Wel lichamelijk natuurlijk, maar hij is ‘uitgelogd’. Zijn ogen stil en als bevroren staart hij naar…….
Ja naar wat? Geen idee. Was het maar mogelijk om te weten wat hij nu dacht en voelde. Hij is vast murw van de vragen, de verhalen en de antwoorden. Steeds opnieuw hetzelfde verhaal en de overdreven aardige mensen. Ik schrijf ‘leek het’ omdat dit natuurlijk een aanname is van mij. Ik kan het me zo goed voorstellen. Al die grote mensen die over je praten en waar je dan vervolgens ook af en toe even wat toe mag, nou nee moet, toevoegen. Hij besloot nu even helemaal niets meer te zeggen.

Het is inmiddels een bezoek aan de vijfde school, samen met zijn moeder. Hij is al bijna een half jaar thuis en het enige dat als een paal boven water staat is dat hij niet terug kan en wil naar zijn huidige school. Daar denkt school overigens anders over maar blijkbaar is hier sprake van een ernstige vertrouwensbreuk en een groot verschil van inzicht met betrekking tot de ondersteuning die geboden dient te worden. Moeder had al eerder contact opgenomen voor informatie en haar verhaal gedaan maar tot een fysieke afspraak was het niet gekomen. Dit had niet met onwil te maken maar wel met onmacht. Drie jaargroepen bij elkaar en ook een aantal andere kinderen met een fikse ondersteuningsvraag maakten dat we allebei al na een telefoongesprek, van bijna een uur, tot de conclusie kwamen dat wij niet konden bieden wat dit jongetje nodig had. Moeder eindigde haar telefoongesprek met haar dank uitspreken over de aandacht en tijd die ik had genomen. Ze was emotioneel en ook ik had een brok in mijn keel.
” Wie weet ooit, in de toekomst. Maar wat fijn dat je bereid was te luisteren en mee te denken.” zei de moeder. Ik legde de hoorn op het toestel en zuchtte even hard. Wat een leed, wat een verdriet en hoe komt dat toch?

En nu zitten ze dan toch in mijn kantoor aan de licht eiken tafel met zwarte kuipstoeltjes en ik netjes op afstand op mijn bureaustoel. Moeder struikelt bijna over haar woorden en vertelde over de afgelopen maanden. Een onwerkelijke situatie waarbij ik moet melden dat deze situatie zich de weken voor de zomervakantie al veel vaker heeft voorgedaan. Andere ouders weliswaar, veelal moeders met een zoon of dochter, maar zeer overeenkomstige situaties. Allemaal kinderen vastgelopen op een reguliere school en nu op zoek naar een plek waar ze wel tot leren komen of in ieder geval weer met plezier naar school gaan. Hun kind die om uiteenlopende redenen niet gelukkig op school en waar vaak ’s ochtends vroeg al strijd of verdriet is, alvorens men hun kind naar school krijgt.  Kinderen die opstandig worden, verdrietig, angstig of stil, heel stil en onzichtbaar. Kinderen en ouders waarbij het helemaal geen vanzelfsprekendheid meer is dat ze een fijne schooltijd hebben en, zoals zoveel scholen in hun profiel hebben staan, hun talenten kunnen ontwikkelen.

‘Hier mogen kinderen worden wie ze zijn.’ Las ik onlangs nog op een website van een scholenkoepel. Wat dat precies betekent weet ik niet. Wat ik wel weet is dat er op dit moment een flink aantal kinderen vastlopen in het onderwijs. Niet mee kunnen of passen in het systeem zoals wij dat met z’n allen hebben bedacht. Hoe moeilijk is het voor ouders om te zien en te merken dat hun kinderen helemaal niet kunnen of mogen zijn wie ze zijn. Natuurlijk weet ik als geen ander dat een verhaal altijd twee kanten heeft, maar toch. De voorbeelden die ik de afgelopen maanden heb horen passeren zijn soms ontluisterend en schokkend. Het gaat hier niet over kinderen met ernstige gedragsstoornissen maar om leerlingen die juist zich steeds teruggetrokkener gaan gedragen. Stil worden omdat ze niet begrepen lijken of te weinig flexibiliteit in het leerstofaanbod vinden. Maar ook leerlingen die uit frustratie agressief en oppositioneel gedrag laten zien omdat ze niet gezien en gehoord worden. Straf en ontkoppeling ligt dan op de loer of is zelfs de consequentie. Thuis blijven lijkt dan vaak de enige mogelijkheid.

Ik hoor het dikwijls:” We willen zo graag dat ons kind weer met plezier naar school gaat, meer vragen we niet.” Ze weten immers dat een bovengemiddeld IQ geen voorwaarde is om tot leren te komen, een prettige schooltijd te hebben.
En dan begint er dus een zoektocht en afspraken bij andere scholen. Veel scholen hebben er geen of te weinig antwoord op. Ook wij niet maar waar een wil is, is vaak ook een weg. Het lijkt verdorie wel of dit zo langzamerhand de grootste uitdaging van passend onderwijs lijkt te worden. En nee, ik heb ook de oplossing niet maar misschien begint het bij luisteren naar elkaar, een beetje buiten de lijntjes durven kleuren, flexibiliteit en erkennen dat ‘het niet weten’ misschien wel een mooi uitgangspunt is om samen op zoek te gaan.

Laten we…. Ja wat eigenlijk?
Laten we misschien wat meer aandacht hebben ook voor deze kinderen.

Karin Donkers
schoolleider, leraar, ouder …..