Afgelopen jaar mocht ik een blog schrijven over ons leven met onze HB zoon. Ik eindigde mijn verhaal bij het aanmelden bij de middelbare school. Inmiddels is S. gestart en er ging een hele nieuwe wereld voor ons open.
Het einde van het schooljaar was enorm pittig. S. vindt alles wat te maken heeft met afscheid heel ingewikkeld. Weken van verdriet en emoties volgde. S. kon het niet overzien.
Steeds gingen we met hem in gesprek en probeerde we het klein te maken voor hem. De laatste week van school was het tijd voor de musical. De hele schoolcarrière was al niet zoals ‘gewoon’, en zo werd ook de musical. Pas op het allerlaatste moment kregen we de ‘GO’ dat wij, de ouders, er live bij aanwezig mochten zijn. Alhoewel, live was een groot woord. Het was opgenomen. Iets waar ik enorm van baalde. Echter toen we eenmaal de avond startte besefte me dat dit puur mijn gevoel was. Het was voor alle HB kinderen bij S. in de klas een verademing. Zij konden gewoon bij hun ouders zitten en mee kijken naar de opnames. Ook spannend maar minder intens dan live optreden. Tijdens het kijken van de musical zie je pas hoe verschillend ieder HB kind is. De een is heel outgoing, de ander leest zonder enkele emotie zijn tekst op, en weer een ander leeft zich volledig in en gooit er een flinke dosis humor de ether in. Het was een mooie avond. De laatste dag van school, hadden wij als ouders de kinderen van groep 8, maar liefst 5 stuks, verrast met een speciale middag. Opgehaald in een Limo, lekkers, en een gezellige film. Een dag om niet meer te vergeten. Het was voor de kinderen en de ouders even intens en zorgeloos genieten.
De zomervakantie was erg ontspannen, maar richting het einde van de vakantie begon de gezonde spanning van de start op de middelbare op te lopen.
Een introductiedag volgde waar S. zijn nieuwe klasgenoten zou treffen. Gelukkig gingen er nog 3 andere oud-klasgenoten naar deze school, en kwam er 1 van ook in S. zijn klas. Voor ons ook een fijn gevoel, dat hij niet helemaal alleen zou zijn. Sociaal is S. namelijk niet heel sterk.
Ook voor ons als ouders kwam er een info avond. Die avond ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Niet zo zeer die van het VO, wat ook veel nieuwe dingen met zich meebrengt, maar ook weer het samen zijn met ouders van kinderen die op regulier onderwijs hebben gezeten. Pas toen besefte ik hoe anders dat zij met hun kind in het leven staan. Veel meer vrijblijvend en los voor mijn gevoel, en aan hun vragen te horen. Ik voelde me bijna van een andere planeet komen. Deze ouders zuchtte bij het idee dat er ook wat van hen verwacht zou worden als het aankwam op de nieuwe manier van werken van hun kind en het ‘huiswerk’ wat ze zouden krijgen. Wij doen al jaren niets anders. Alles wordt overlegd, klein gemaakt en gepland om bij S. overzicht in zijn hoofd te houden. Deze ouders kennen dat niet, hoe bestaat het, dacht ik. Vaak zeggen mensen wel dat ze respect hebben voor alles wat wij doen, maar voor ons is dit ons normaal. Maar ik leerde die avond dat dit zeker niet zo bij iedereen het geval is.
S. had een vliegende start de eerste weken van het VO. Hij vond de stof heerlijk en interessant en genoot van alle nieuwe snufjes en vrijheden die hij genoot. Met onze vingers gekruist probeerde we er van te genieten. Helemaal loslaten kunnen we niet, omdat als we dit in het verleden deden er altijd direct een moment kwam dat S. in een dip terecht kwam, en dit voelde dan altijd extra pijnlijk. S. kreeg een coach die wekelijks met hem een kwartier zou gaan zitten om de week door te spreken en de doelen te stellen. Daarnaast konden we S. ook aanmelden voor een traject voor HB kinderen, waarin hij wat extra coaching kreeg van een HB coach om ook op dit vlak wat draagkracht voor hem te creëren.
Na een paar weken VO kreeg S. een behoorlijke dip. Hij werd gepest. Onze en S. eerste reactie was vanuit trauma. Wat erg diep zit en zorgde voor onzekerheid en verdriet. S. heeft hier in het verleden zelfs EMDR voor gekregen. S. kan niet tegen onrecht en als de leerkracht zegt dat je niet op je telefoon mag tijdens de les dan doe je dat niet. S. zag kinderen uit de klas dit herhaaldelijk doen, en koos ervoor dit te melden bij de leerkracht. Tja, dan wordt een schooljaar er niet gemakkelijker op met allemaal puberkinderen die daar anders over denken. S. ging steeds met minder plezier naar school, had de bijnaam ‘the snitch’ en kreeg moeilijk aansluiting met klasgenoten. Wel had hij fijn contact met L. met wie hij al 3 jaar op school had gezeten. Samen gaan ze vaak boulderen na schooltijd, waar S. enorm van geniet. In deze periode werd het lijntje met de beide coaches heel kort. We mailden bijna dagelijks over en weer en sparde over de juiste aanpak om S. weer op de rit te krijgen. Het voelde als een warme deken en de driehoek die we met school hadden stond als een huis. Ook in de klas werd het pestgedrag besproken wat ervoor zorgde dat de rust wat terug kwam. De school heeft namelijk een zero tolerance beleid tegen pesten, wat ik top vind.
Inmiddels zit S. ongeveer een half jaar op het VO en gaat dit met ups en downs. De extra coaching werd op pauze gezet en kunnen we altijd weer inzetten waar nodig. Ik merk dat S. nog altijd weinig aansluiting vindt bij klasgenoten, en weinig sociale aangelegenheden heeft. Hij fietst alleen naar school en heel soms speelt hij thuis een online spel met een klasgenoot. Ook klasgenoten van zijn oude reguliere basisschool die nu bij hem in de klas zitten spreekt hij niet. Hij vindt dit mega ingewikkeld. Wij houden S. altijd nauwlettend in de gaten want vanzelf gaat het niet. De opdrachten die hij voor school krijgt zijn cognitief prima te doen voor S. Maar overzicht maken en houden lukt hem niet alleen.
Hier heeft hij onze hulp bij nodig.
Samen gaan we dan zitten en plannen stap voor stap zodat S. er weer mee door kan gaan.
S. heeft zich aangemeld voor het zeilkamp. Iets waar ik enorm tegenop kijk. S. appt ons nu dagelijks meerdere malen om te vragen hoe het met ons is, zeker als hij rond school een ambulance hoort. Hij is hierin erg controle behoeftig. We reageerden daar altijd meteen op omdat hij anders in paniek raakt. Steeds vaker proberen we dit wat uit te stellen en proberen we met S. het gesprek aan te gaan dat hij niet overal controle op kan houden. Sommige dagen appt hij vaker dan andere dagen. Hierin zien we ook een reflectie van hoe het met hem gaat. Hoe vaker hij appt hoe slechter S. in zijn vel zit.
Als het nu niet goed met hem gaat dan komt hij soms eerder naar huis of we halen hem op. Dit kan niet zomaar op kamp. Aan de andere kant zou dit ook echt een hele mooie ervaring kunnen zijn voor hem, zeker omdat er een aantal gelijkgestemde kinderen meegaan uit hogere klassen, en heeft de HB coach al een keer een meeting geregeld voor S. met een van de jongeren om kennis te maken en te delen over zijn start bij het VO die erg lijkt op die van S. Dit doet S. en ons heel goed. Fijn dat er zoveel aandacht is voor kinderen zoals S.
Hoewel we altijd extra zorg rondom S. zullen houden, hebben we wel het gevoel voor de juiste school te hebben gekozen. Tijd zal het leren of dit ook echt zo is, of dat we dit jaar enorm hebben geboft met de coach. We nemen alles per dag en proberen af en toe terug te kijken om te zien hoever S. al is gekomen en hoeveel hij is gegroeid. Dit maakt ons enorm trots.
Daniëlle Stroucken
Bedankt voor het delen Daniëlle, de weg blijft hobbelig, belangrijk dat je die samen doorloopt. Mooi dat de driehoek S/ouders/school ook hier is. Vertrouwen geven/nemen/krijgen.
Wederom mooi beschreven. Knap hoe jullie het als gezin doen.
Lief Margo!! Ik lees de blogs van anderen ook en vind hier veel herkenning en steun in. Hopelijk helpen mijn blogs ook voor anderen.
Mooi geschreven! Fijn dat S. zulke lieve ouders hebben die met hem mee denken en het behapbaar voor hem maken. Ik ben benieuwd hoe het gaat op zeilkamp, ik gun het S. en jullie dat hij ervan gaat genieten!
Dank je voor je lieve reactie Regina, Ik hoop ook echt dat ‘t zeilkamp een succes wordt. Kijk er wel wat tegenop, maar Sam kijkt er enorm naar uit en daar houd ik me aan vast. Bijzonder is dat er nog enkele HB Kids meegaan uit het 4e en 5e jaar. Zij zijn al meerdere keren meegegaan en vinden ‘t super tof. Dus ik hoop dat Sam hier ook een hele positieve ervaring van mag maken, en een mooie herinnering. Dat gun ik hem ook. ❤️
Dank je wel voor je reactie Aline. Het is idd heel belangrijk om die driehoek te hebben. Daar hebben we dit jaar veel geluk mee. Vanmiddag weer gesprek over hoe nu verder. Altijd weer spannend. We nemen het dag voor dag..