Mijn derde onderwijsmoment voor #onderwijskoppen alweer. Best lastig, want zowel privé als zakelijk maakte ik mooie en bijzondere momenten mee het afgelopen jaar. Zo was daar de respectvolle bijdrage van al mijn collega’s voor het leren in coronatijd. Verliep het een tijdje redelijk normaal, net voor de kerst ging Nederland toch weer in lockdown vanwege de Omikron variant en wat er dan weer gevraagd wordt van onderwijsmensen is niet te geloven. Terwijl de Rijksoverheid nog bezig was hun ‘regeltjes’ te optimaliseren, moesten mijn collega’s van het DT al vol aan de bak om het beleid bij ons op school af te stemmen op die regels en ouders juìst en op korte termijn te informeren. Op zaterdag was deze keer immers de persconferentie en op zondag moest er voor die week daarna al een zo volledig mogelijk plan klaarliggen over hoe we onderwijs gingen geven dan wel de vervroegde kerstvakantie zouden inluiden. Er werd weer het uiterste gevraagd van mensen in dit weekend en in de week daarna; benieuwd of de beleidsmakers in Den Haag daar ook bij stilstaan…
Voor ons persoonlijk was er ook nog een ander belangrijk onderwijsmoment, namelijk de overgang naar het voortgezet onderwijs voor onze dochter. Degene die mijn eerdere onderwijsmomenten hier gelezen hebben zullen weten dat haar schoolloopbaan niet altijd zorgeloos verliep en dat ze door een meervoudige beperking (ASS en DCD) uiteindelijk in het speciaal onderwijs belandde. En nu zit ze dus in groep 8 en moest het vervolg bepaald gaan worden.
Onze dochter heeft een behoorlijk disharmonisch profiel wat maakt dat er verbaal en performaal nogal een ‘gat’ zit. Didactisch gezien zat ze bij het speciaal onderwijs op leerroute 5 (net iets onder vervolgonderwijs), want ze kàn wel leren. Ze wordt echter zo meegetrokken in alles dat er om haar heen gebeurt de gehele dag dat ze volledig vastloopt in de brei van prikkels en alles dus slecht verwerkt krijgt. Dit komt er veelal thuis uit. Dus waar ze op school de haast perfecte leerling is (lief, betrokken en sociaal wenselijk) komt ze steeds thuis als een hoopje emotioneel verdriet en ellende. Heel lang hebben we ervoor moeten strijden dat school hier rekening mee ging houden; zij zagen namelijk niet wat wij zagen. We hebben zelfs filmpjes opgenomen om aan school, ja speciaal onderwijs, te kunnen laten zien wat er werkelijk aan de hand was na zo’n schooldag.
Na die filmpjes viel voor hen een gedeelte van de puzzel in elkaar. De orthopedagoog werd betrokken en de IB’er en wij hadden regelmatig contact vanaf dat moment. Meer en meer begon het door te dringen wat voor een kwetsbaar meisje onze dochter is en hoe ze overdag krampachtig probeert alle ballen hoog te houden. Ook dit schooljaar bleek de druk hoog en mede door onze verhuizing (verandering is ontzettend lastig voor haar) blokkeerde ze weer volledig. Er werd een groot overleg georganiseerd waarin alle koppen bij elkaar gestoken werden om te bepalen waar we stonden en hoe we verder zouden gaan. School onderkende dat ze weliswaar didactisch de stof aankon, maar sociaal emotioneel gezien zo laag zat (ongeveer 6-jarige leeftijd wat bijna 6 jaar jonger is) dat ze bij moesten stellen.
Van ons wisten ze al dat wij het welzijn van onze dochter veel belangrijker vinden dan het presteren en dus werd het besluit genomen een stuk lager in te zetten en haar vanuit daar te laten ontwikkelen. Dit maakt dat onze dochter gaat starten op arbeidsmatige dagbesteding binnen dezelfde school volgend schooljaar. Waar het toe zal leiden gaan we zien, maar zelfs al blijft ze daar, dan nog zal er voldoende ontwikkelingsperspectief zijn op andere gebieden. Het is maar net wat je onder groei, leren en ontwikkelen verstaat.
Christi Korbee
Wat enorm mooi beschreven Christi. Natuurlijk volg ik jullie op de voet. En vind ik dat jullie (en vooral jij) zo’n geweldige steun zijn voor jullie dochter. En er is niets mis met lager beginnen. Uiteindelijk vind iedereen zijn weg.
Wat lief dat je dat zegt Audrey! Het blijft zoeken, maandelijks, wekelijks, ja zelfs dagelijks. Maar alles voor het welbevinden van ons meisje 💖