Ik mis het écht samen optrekken

Tijdens mijn studie aan de academie voor beeldende vorming in de jaren negentig leerde ik mezelf een beetje beter kennen. Ik leerde om in te zoomen op mijn eigen creatieve proces, leerde omgaan met feedback en leerde veerkrachtig te zijn als de kritiek pittig was. Leerde te luisteren naar dat wat anderen me teruggaven. Leren waarnemen en begrijpen stond centraal.

Ik kom uit een eenvoudig arbeidersgezin. Mijn ouders stimuleerden mij in mijn keuzes en hielpen me financieel waar kon tijdens mijn studie. Soms ervaarde ik dat ik in een andere wereld terecht was gekomen. Één die ver afstond van waar ik vandaan kwam, maar waarin ik me ook heerlijk thuis kon voelen. Heel vaak dacht ik, hier hoor ik niet. Het is te vaag, te ongrijpbaar, te elitair. Ik ben te gewoon. Vaker dacht ik: Hier ben ik thuis, hier mag ik mijn complexe zelf zijn, in een flow komen, in gesprek gaan met mijn medestudenten, genieten en presteren.

Na mijn academietijd stapte ik na een zoektocht van een jaar in de wereld van het onderwijs. Ik ging voltijd studeren aan de pabo. Deze wereld was op een één of andere manier bekender voor mij, maar de magie van mijn academietijd ontbrak er. Snel mijn diploma gehaald en een baan gezocht. 16 intensieve onderwijsjaren volgden. Deed dat in Tilburg Noord en Oud Noord. Werkte hard en wist me te handhaven in de onderwijswereld. Ik leerde in deze tijd veel over leiderschap, werd registerdirecteur en leerde vooral ook over wie ik niet wilde zijn.

De baan in het onderwijs voerde ik uit vanuit mijn competenties die ik ontwikkeld had in al die jaren. Naast de zingeving die een dergelijke baan je geeft, miste ik passie en blijheid. Een lezing van Luk Dewulf bevestigde dat waar ik mee zat. Ik had het gevoel dat het niet meer paste. Ik had weemoed naar mijn jaren op de kunstacademie. Je bent altijd zo veel mogelijk zelf aan zet in je leven dus ik besloot het onderwijs te verlaten. CiST kwam op mijn pad en ik ging werken in de cultuurwereld. Werd verbinder tussen het onderwijs en de kunsten. Mijn twee werelden kwamen bij elkaar.

Nu zijn we ruim vier jaar verder en er is weer iets nodig. In de afgelopen vier jaar leerde ik veel. Ik leerde over politiek, over de gemeentelijke wereld, over de culturele instelling, over cultureel leiderschap, over het onderwijs vanaf de zijlijn.

We leven in een bijzondere wereld op dit moment en het zingevingsvraagstuk leeft meer dan ooit bij mij. Waar kom ik mijn bed voor uit? Wat drijft me in deze baan? Doet het ertoe? Welke uitdagingen zijn er? Vragen die spelen. Gevoelens van paniek en verveling wisselen elkaar in deze tijd met regelmaat af.

De cultuurwereld waar ik mij nu in begeef lijkt in de verste verte niet op de kunstenwereld van toen. In ieder geval niet op mijn beeld en beleving van wat ik er toen van had. De wereld van de cultuureducatie is een veel meer vast omlijnde wereld. Mét hierarchie. Ik mis het écht samen optrekken. Het pionieren, het samen bouwen aan mooie bewegingen in de stad. Het terug gaan naar de magie. Met mijn fijne team van CiST en al onze partners wil ik dát bereiken.

Betekenisvol zijn in mijn werkend leven is belangrijk voor me. Mijn zoektocht naar, wat dat dan precies, is gaande. Mijn kennis op het gebied van onderwijs daar vertrouw ik op en daarin voel ik me zeker, daarin heb ik mijn netwerk opgebouwd en dat bouw ik, ook nu, nog steeds uit. In de cultuursector ontbreekt dat sterke netwerk en kan ik me op dit moment minder makkelijk verhouden tot de mensen die ik er leer kennen. Ik hoop dat daar met dit Linc traject verandering in komt. Zie met veel nieuwsgierigheid uit naar de ontmoeting met studiegenoten. Ik hoop kennis op te doen, zowel aan de zakelijke ondernemende kant als aan de creatieve, innoverende kant. Ik hoop mijn vuurtje voor de kunsten en de creatieve beweging weer wat sterker te kunnen laten branden. Mijn eigen cirkel van invloed te vergroten en vooral mezelf daarin te vinden.

Lizette Mijland
CiST, Cultuur in School Tilburg

1 gedachte over “Ik mis het écht samen optrekken”

  1. Gwen Sengers

    Alles staat nu op een laag pitje. Maar ik merk dat er alweer collega’s de handen ineenslaan. We willen perspectief. Ook al zijn wij nu niet aan zet, we zorgen dat we er klaar voor zijn zodra het weer kan! En het nut van cultuuraanbod juist in deze tijd heeft waarde. Kinderen hebben geen achterstand in creativiteit opgelopen, ze laten direct weer zien dat ze kunnen maken en beleven. Maar honger hebben ze!

Laat een antwoord achter aan Gwen Sengers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.