Ongeveer 1,5 jaar geleden ging de leerkracht van onze groep voor hoogbegaafden weg bij ons op school. Er kwam een vrije plek. Er werd een oproep gedaan wie deze groep kinderen over wilde nemen. Wat had ik hard ja willen roepen, maar wat een onzekerheid kwam daar boven drijven. Als moeder van twee hoogbegaafde kinderen had ik inmiddels al wat informatie verzameld, maar ik voelde mij geen leerkracht voor deze doelgroep kinderen.
Echter is mijn interesse en/ of kwaliteit misschien toch opgemerkt, want vanuit directie kwam de vraag of ik dit wilde doen. Na even speuren had ik een opleiding gevonden, want daar wilde ik dan ook voor gaan. De eerste bijeenkomst, ik moest ervoor een eindje rijden. Wat vond ik deze stap stoer van mezelf, maar ook doodeng.
De eerste kennismaking verliep met wat emoties, maar wat een erkenning, zo prettig. Ik heb ervoor gekozen om het beleidsplan bij ons op school op papier te zetten. Er was een kleine opzet, maar er wordt tegenwoordig verwacht dat er meer op papier komt. Met een enorme motivatie en wilskracht ging ik aan de slag. Mijn toren aan kennis en ervaringen mocht verder uitgebreid worden. Na vele uren onderzoek en typewerk staat er een mooi startpunt voor mijn school op papier.
Maar de opleiding was niet alleen een start punt voor mijn school, maar ook een persoonlijk nieuw startpunt.
Wanneer ik de literatuur doornam was het vaak alsof het (deels) over mijzelf ging. Zoveel herkenning. De eerste informatie die ik las ging over het “zijn” van deze groep mensen. Rechtvaardigheid, gevoeligheid, kritische instelling en de lat hoog leggen. Alle vier punten die passen bij soms dagelijkse dingen waar ik tegenaan loop. Ik begon stukje bij beetje meer van mijzelf en mijn kinderen te begrijpen. Is het niet één van de kinderen die ons een spiegel voorhoudt met een kritische blik, dan ben ik het wel zelf die niet kan denken in mogelijkheden maar in moeilijkheden. Mijn lat ligt altijd hoog en ik geef niet graag iets uit handen, sorry omgeving, het is niet persoonlijk bedoeld.
Naast de literatuur doornemen sprak ik veel met mijn studiegenoten, docenten, vrienden en collega’s. Waarbij regelmatig de opmerkingen gemaakt werden als “Wist jij dat nog niet van jezelf?” en “Jij bent altijd zo vlug in dingen.” zorgde voor steeds meer nieuwe stenen op mijn ervaringen stapel. Die nieuwe stenen begonnen te zorgen voor een mooie en stabiele toren.
Door deze extra stenen werd het een jaar met onverwachte wending, naast een mooi beleidsstuk op mijn school wordt er steeds meer een stukje “Dit ben ik.” duidelijk.
Ik hoop dat wij onze stenen toren nog veel hoger mogen maken met veel mooie ervaringen, herinneringen en begrip naar elkaar.
Monique Kerkhof
Wat een mooi inkijkje in jouw proces! Succes met verdere ontwikkelen en groeien!
Wat mooi geschreven, Monique! Ja, dit ben jij.
Pingback: Wat blijft het moeilijk