Wanneer een kind na quarantaine weer op school komt

“Nicole, mag Joep (8) even bij jou zitten? Hij is weer op school na 10 dagen quarantaine en moet alleen maar huilen en kan niet vertellen wat er is. Misschien kan hij er samen met jou achter komen”. 

Ik schuif de spullen op mijn tafel opzij en daar komt Joep binnen gelopen. Schouders voorover, hoofd naar beneden. Hij gaat huilend op de stoel tegenover me zitten, legt zijn armen op tafel en daar bovenop zijn hoofd. Zijn bril botst tegen zijn arm aan. Hij legt zijn bril voor zich op tafel en duikt weer in zijn armen. 

Ik ga naast Joep zitten en wrijf over zijn rug. “Vertel eens…” open ik het gesprek. Hij haalt zijn schouders op “Ik weet het niet” zegt hij huilend. “En wil je het graag weten?” vraag ik hem. Hij haalt zijn schouders op. Ik vertel hem dat dat een heel raar gevoel moet zijn. Dat je je wel verdrietig voelt maar dat je niet weet waar het door komt. Ik vertel hem dat ik dat ook wel eens heb en dat het heel normaal is. Ondertussen huilt hij flink door met af een toe een diepe inademing. Ik blijf rustig over zijn rug wrijven. Zo zitten we een paar minuten naast elkaar.  

Ik besluit hem wat gesloten vragen te stellen. Of hij vanmorgen thuis ook al verdrietig was, maar dat was niet zo. Of er iets gebeurd is thuis, nee, niets gebeurt. Is er onderweg naar school iets gebeurd misschien? Nee, ook niet. Is er bij het op school komen iets gebeurd, nee, dat was het ook niet. Ik vraag hem of hij weet wanneer zijn verdrietige gevoel begonnen is. “Onderweg naar school kwam het ineens”. Inmiddels heeft hij zijn hoofd opgeheven en kijkt vooruit.  

“Ik begreep van je juf dat je in quarantaine was geweest” Hij vertelt me dat mama corona had en dat daarom iedereen thuis moest blijven. “En hoe vond jij dat?” “Stom!” “En wat was er stom?” “Alles”. Ik vertel hem dat ik dat begrijp. “En vandaag ben je weer op school” hij duikt weer huilend in zijn armen. Ik wrijf over zijn rug en blijf zo zitten totdat het huilen wat rustiger wordt. Dan vraag ik hem of hij zin heeft om buiten een rondje met me te wandelen. Dat wil hij wel. Hij staat op en loopt naar zijn kapstok. Ik doe ook mijn jas aan en vertel zijn juf dat we gaan wandelen rond de school. 

Tijdens het wandelen laat hij wat free-run-kunsten zien tegen de muren en paaltjes die hij tegen komt. En tussendoor doet hij losse mededelingen. Het lijken losse mededelingen maar ze zeggen me veel over wat er in hem om gaat. Tijdens de quarantaine heeft hij wat meer gegamed. Hij vertelt me welke spellen hij speelde. Zijn broer mag nog wat langer thuis blijven terwijl hij weer naar school moet. En toen hij wilde inbellen via een vriendje nam het vriendje niet op.  

We lopen samen in het zonnetje en ik voel hoe moeilijk het voor deze jongen moet zijn om na 10 dagen quarantaine weer op school te komen. Ik bedenk me hoe het moet zijn als je klas 10 dagen verder is gegaan terwijl je thuis was. Dat is anders dan een vakantie waarin niemand op school is. Dat is anders dan de lockdown waarin iedereen tegelijk thuisonderwijs kreeg. Is het ook anders dan een week ziek zijn? Waarschijnlijk wel.   

Misschien vraagt hij zich af of zijn vrienden nog wel bevriend met hem willen zijn. Misschien is hij bang dat hij iets gemist heeft in de leerstof. Misschien zijn er gevoelens van schaamte. Misschien vindt hij het lastig dat zijn broer nog wel thuis is en hij niet. Een heleboel misschienen, waar zelfs hij het antwoord nu niet op heeft. En dat is oke. Ik voel dat het heel ingewikkeld voor deze jongen is om na de quarantaine weer op school te zijn.  

Hij laat wat uitspraken van films horen. Die eigenschap ken ik nog van hem toen hij bij mij in de kleuterklas zat. “Heej, kun je dat nog steeds? Zinnetjes uit films onthouden en nazeggen” vraag ik hem. Hij lacht en laat me nog wat zinnetjes horen met de titels van de films er bij. Hij vertelt me ook welke films hij tijdens de quarantaine bekeken heeft.     

Vlak voor de ingang van de school zet hij zich met zijn voeten af tegen de muur en springt op de grond. Hij trekt de deur open en loopt naar de kapstok. Hangt zijn jas op en gaat zijn klas binnen. 

Ik knipoog naar zijn juf en ga eerst een kopje thee halen.     

Nicole Wouters, blogt onder andere op: https://juffrouwmama.wordpress.com/over/

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.