Laten we vuurtjes aanwakkeren

In groep 7 zat ik bij juf Marja in de groep. Een juf met een passie, niet zozeer voor het onderwijs, maar vooral voor tekenen en schilderen. Je zag het aan haar handen. Werkhanden, geen lange nagels, nooit helemaal schoon. Als gevoelig kind merkte ik aan juf Marja dat ze pas echt gelukkig was als we gingen tekenen. De juf was meestal streng en recht toe recht aan, maar als we gingen tekenen veranderde dat. Heerlijk vond ik het, want ook ik bloeide op in de klas als er getekend of geschilderd mocht worden.

Juf Marja mocht in mijn poëziealbum schrijven en toen ik hem terug kreeg werd ik betoverd. Een tekening van het hoofd van een meisje met een gedicht met calilligrafie-letters geschreven. Hoe het gedicht ging weet ik niet meer, maar die tekening kan ik me nog precies voor de geest halen. De weken erna tekende ik hem namelijk wel honderd keer na. Ik wilde dat ook kunnen. Met potlood en pen door elkaar het mooiste meisje van de hele wereld tekenen.

Van de week vond ik mijn poëziealbum terug.

Vele jaren later kwam ik juf Marja weer tegen. Met mijn ouders gingen we een atelierroute door de stad fietsen. Ik wilde graag naar de kunstacademie. Mijn ouders hielden dat niet tegen, maar vonden het wel goed dat ik een breder beeld kreeg van het beroep. Toen stonden we daar in het huis van mijn juf van vroeger. Vol met olieverfschilderijen en op de zolder een groot atelier. Haar man bleek beeldhouwer te zijn en heel hun huis ademde kunst. Weer werd ik gegrepen.

We raakten in gesprek en de juf vertelde over haar passie. Van haar ouders moest ze echter een “echt” vak leren en ipv naar de kunstacademie gaan deed ze de Pabo. Ze had er geen spijt van, zo was de tijd, ze wenste mij veel succes met mijn keuzes.

Ik ging naar de kunstacademie en genoot vier jaar lang met elke vezel in mijn lijf van deze opleiding. Ik leerde er werken. Letterlijk. Sjouwen, minder denken, veel doen. Heerlijk was het. Ik was een leerling die alles kwam aanwaaien en nu moest ik aan de bak, werken, produceren. Wat heb ik veel geleerd. Het werd gewaardeerd, ik studeerde af met prachtige cijfers.

Helaas koop je daar niets voor, na een jaar ploeteren en zwoegen in het echte leven waarin niets kwam aanwaaien nam ik opnieuw een besluit. Wat juf Marja deed kon ik ook. Er moest geld in het laatje komen en waarom niet met werk dat me leuk leek. Ik startte in het derde jaar van de Pabo, rondde mijn opleiding snel af en werkte daarna 16 jaar lang in het basisonderwijs. In juni 2016 besloot ik dat het tijd was om het roer om te gooien.

Afgelopen vrijdag vertelde ik een schoolteam over mijn juf Marja en wat zij bij mij had losgemaakt. In mijn huidige baan begeleid ik cultuurtrajecten op scholen en probeer ik het belang van goede cultuureducatie in de vezels van onderwijsmensen te krijgen. Mijn twee werelden zijn eindelijk verbonden en daar geniet ik volop van.

Mij heeft dat ene moment in groep 7 veel gebracht. Onze vakdocenten die werken op de scholen voor Cultuur met Kwaliteit noemen dit zo mooi “vuurtjes aanwakkeren”. Van mij mogen er heel veel vuurtjes aangewakkerd worden en wat zou het mooi zijn als het huidige onderwijs ook nog voor wat brandjes kan zorgen.

Lizette Knuvers Mijland februari 2017

2 gedachten over “Laten we vuurtjes aanwakkeren”

  1. Ooh Lizette ik kreeg kippenvel toen ik dit stukje las zonder te weten dat het van jouw was wat heb je het mooi verwoord je hebt jouw droom waargemaakt niet op het moment dat je het graag had gewild maar na een levens ervaring en op een andere tijd maar je hebt het bereikt ♡

  2. Hoi. mooi verhaal Lizette. Wat bijzonder dat je je album hebt terug gevonden. En zo zie je maar waardoor iemand geïnspireerd raakt en keuzes maakt in het leven. Het zit hem iniet altijd in de grote dingen. Gr Maartje

Laat een antwoord achter aan Bahar Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.