Als juf, maar ook als mens de liefde willen delen

Na de uitdaging die ik aannam – van iemand via Twitter – om mijn moment in het onderwijs te beschrijven loop ik al een paar dagen met de gedachte rond wat nu mijn moment is. Dat is nog niet zo eenvoudig. Wat is mijn moment? Of zijn er te veel mooie momenten en kan ik niet kiezen? Is het de eerste baan als juf, de bijlessen, werken als intern begeleider, ICTcoördinator of schoolleider? Ook wel, maar niet de essentie van mijn moment. Wat dan wel?

Vanaf 1985 ben ik werkzaam in het primair onderwijs. Verschillende groepen, verschillende scholen, verschillende functies en verschillende werktijdfactoren. Gevarieerde ervaringen met de groepen, scholen, collega’s en ouders. Er zijn mooie momenten en uiteraard ook momenten die minder leuk waren. Alles bij elkaar geeft het mij een rugzak vol bagage waarin ik nu mijn werk nog steeds vol passie kan en wil blijven doen.

Ik denk terug aan mijn allereerste school, waar ik na mijn stage zo ben ingerold. De eerste groep die ik had was groep 3 en dat vind ik nog steeds de mooiste groep van het basisonderwijs. De nieuwsgierigheid en de ontdekking. De kunst van het lezen. De wereld die opengaat. De volledige overgave van de leerlingen die dat belangrijke stapje doen. Ze kunnen ineens lezen. Al starten leerlingen nu vaak wel al eerder in de kleutergroepen. In die tijd deed ik ook de RTopleiding ernaast.

De wisselingen van school. Goed om verder te kijken. Goed om je grenzen te verleggen. Wat is leuk, wat kan ik, wat vind ik niet leuk, waar ga ik mee door. Zo komen er ook andere functies. Computers hebben mijn interesse – nog steeds overigens – en zo deed ik rond 2000 een computeropleiding om ICTcoördinator te worden. Wonderlijk dat ik toen nog collega’s moest leren e-mailen. Het werk van een intern begeleider is mooi om zowel leerlingen als leerkrachten te kunnen volgen en begeleiden naar beter onderwijs voor de leerlingen. De stap naar schoolleider heb ik toen – mede door de stimulans van mijn echtgenoot – gemaakt naar een kleine school van (toen nog) ca. 100 leerlingen. Het zijn mooie leerzame momenten. En ik leer nog steeds.

Als fysiek-emotioneel mens brengen al deze ervaringen ook emoties met zich mee. Soms blij, soms verrast, soms verdriet of teleurstelling. Emoties die horen bij het hele leven. Toch kan ik met die emoties mijn momenten aanwijzen.

Dat begon al toen ik nog lang niet in het onderwijs werkte en met buurmeisjes schooltje speelde, winkeltje deed of andere zaken ging bedenken om hen dingen te leren en van hen te leren. Op vakantie picknicken met vriendinnetjes was daar ook een onderdeel van. Heerlijk om allerlei zaken te doen. Ik leerde daar zelf veel van. Communiceren. Sociale vaardigheden. Nieuwe dingen ontdekken.

In het onderwijs zijn het de momenten waarbij je met de leerling contact maakt en hem of haar een stapje verder helpt. Of ik nu de juf ben van een groep, de ICTcoördinator, de intern begeleider of de schoolleider, dat contact met die leerling, het zien ontwikkelen, leren, groeien, ontdekken, proberen, leren leren, vallen en opstaan, stimuleren, enthousiasmeren van al mijn leerlingen is voor mij het moment. Omdat er vele momenten zijn, zijn de meeste dagen ook mooie dagen in het onderwijs. Het geeft de dag een goede balans waarin de stress van werkdruk tegengas krijgt en tot een goed evenwicht brengt.

Als juf, maar ook als mens die liefde wil delen, zijn mijn momenten wanneer ik extra aandacht geef aan die onzekere leerling, uitdaging bied aan die knappe kop, een aai over een bol kan geven als ik zie dat een kind het moeilijk heeft. Dat geldt ook als remedial teacher. Als ICTcoördinator en intern begeleider ben je ook veel met collega’s bezig. Maar altijd met de leerling in mijn achterhoofd. Als schoolleider, waarbij veel zaken minder direct om de leerlingen gaan, zal het toch uiteindelijk om die leerlingen draaien. Nu sta ik elke morgen bij de ingang van de school en begroet alle leerlingen. Ik ken hun namen. Zij doen ertoe. Zij moeten zich veilig voelen en zo tot leren kunnen komen. Ik doe klassenbezoeken, loop door de gangen en ga in gesprek met leerlingen. Zo weet ik wat hen bezighoudt en kan ik ze ook nog weleens uit de tent lokken. Kleuters hebben regelmatig een themahoek op de gang, waarin ik me verplaats in hen en die nieuwsgierige leerlingen iets kom vragen. Datzelfde probeer ik te doen met de collega’s. Vragen stellen, belangstelling tonen en complimenteren. Ruimte bieden om te groeien en toch de grote lijn in de gaten te houden. Zo zijn er vele mooie momenten in het onderwijs.

Conclusie:

Mijn moment in het onderwijs is het contact met leerlingen, collega’s en ouders om hen iets mee te geven, maar ook van hen te leren. Dat kan van alles zijn. Kennis, een vaardigheid, maar minstens zo belangrijk zijn waardering, warmte en liefde. Zo kunnen ze tot volle ontplooiing komen en ik ook.

Hanneke de Frel, schoolleider en blogger

1 gedachte over “Als juf, maar ook als mens de liefde willen delen”

  1. Pingback: #onderwijs365dagen | Onderwijskoppen

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.