Een jaar geleden schreef ik een stukje over mijn mooie onderwijsmomenten in Indonesië.

En nu precies een jaar later schrijf ik u graag weer een nieuw mooi onderwijsmijlpaal vanuit Indonesië.

Het is 17 december 2019 als ik opnieuw afreis naar Java om de opening van ons schoolgebouw te vieren omdat we tot nu toe les gaven onder afdakjes die na een jaar gebruik op instorten stonden.

Vol verwachting land ik op het vliegveld in Yogjakarta in de hoop veel leuke activiteiten te mogen organiseren voor de kindjes van onze kleuterschool. Het liep even anders. De man van Rivi, onze juf, kreeg op de dag van mijn aankomst een vreselijk ongeluk op de bouw van onze school. Hij kreeg een cirkelzaak in zijn gezicht en was niet verzekerd. De eerste week werd een week van regelen en hopen dat hij geopereerd zou kunnen worden. Dit is uiteindelijk gelukt maar wat een verschil met de gezondheidszorg in Nederland en Indonesië…

Ik verveelde mij. Ik verveelde mij gigantisch op mijn werk. En dat terwijl ik toch een hele bijzondere, uitdagende en spannende baan had. Ja…had. Ik was namelijk 23 jaar en 1 maand onderwijsconsulent voor Woonwagen- , Roma- , en Sintikinderen 0-12 jaar in Groningen. Woonwagenkinderen, Romakinderen, Sintikinderen….in Nederland, zijn die er dan nog, ik hoor je het bijna denken. Ja, die bestaan en ja daar werkte ik de afgelopen 27 jaar mee samen. Eerst als leerkracht op de woonwagencentrumschool De Tazelaar, later als WRS- onderwijsconsulent. Ik heb de meest mooie, ontroerende, spannende, enge en onverwachte dingen meegemaakt.  Ik zou er een boek over kunnen schrijven. 

Ik beschrijf nu echter mijn (Onder) Wijsmoment …..:

Ik probeer mijn werkdagen als adviseur, trainer via mijn adviesbureau ONTWIKKELKRACHT en mijn werk als hogeschooldocent dagelijks af te sluiten met mijn parels van de dag, door rijdend in de auto of zittend op de bank te bedenken wat deze dag me gebracht heeft. Soms deel ik die momenten via de sociale media, soms bewaar ik ze voor mezelf. Ik heb ze nooit geteld maar op deze manier verzamel ik toch minimaal 200 onderwijsmomenten in een jaar. En aangezien kiezen niet mijn sterkste eigenschap is duurde het even voordat ik mijn onderwijsmoment van 2019 definitief op mijn netvlies had.

Vanochtend zongen we met ons popkoor één van onze klassiekers “Is dit nu later”. Elke keer weer word ik geraakt door de tekst. Over de verwachtingen die je als kind hebt: “We geloofden in de toekomst, want de meester had verteld: “jullie kunnen alles worden als je maar je huiswerk kent, maar je moet geduldig wachten tot je later groter bent”

En de verbazing over hoe de wereld anders is dan verwacht als je eenmaal groter bent: “Ik snap geen donder van het leven, ik weet nog steeds niet wie ik ben”.

Met dit in mijn achterhoofd, mijmer ik in de middag over het voorbije jaar. Het moment dat het ineens later is voor onze oudste en hij (en wij!) voor een middelbare schoolkeuze staat. Waar hij een volgende stap zet in nog alles kunnen worden en waarbij ik twijfel of hij echt veel huiswerk heeft gemaakt. En dan de keuze, ook in VO land reuze: dichtbij of juist niet, kleine klassen, 1-of 2 jarige brugklas, sportklas en zo nog meer.

Mijn mooiste onderwijsmoment van het afgelopen jaar is er één die me lang bij zal blijven. Het eerste deel van dit jaar was ik volop aan het re-integreren. Druk bezig om weer les te kunnen geven. Ik draaide de klas wel maar doordat ik al bijna een jaar ziek was geweest deed ik dit op de automatische piloot. Ik miste mijn oude gedreven ik, die genoot van haar werk. Nooit gedacht dat ik over mijn beroep zou gaan twijfelen. Ook ik begon mezelf vragen te stellen als; is dit beroep nog wel iets voor mij? Waar is dat vuur dat ik heb voor mijn werk, moet ik misschien voor een ander leerjaar gaan of misschien wel voor een andere school? Tot die dag in de winter.

Een briefje in de brievenbus van de vertrouwens- personen. Mijn collega en ik zijn de enigen die de sleutel hebben van deze brievenbus. En de laatste weken zit er regelmatig post in voor één van ons. Zeker sinds we langs alle groepen zijn gegaan om ons kenbaar te maken.

Beste Nicole, begint het briefje. Ik wil met je praten. Keurig heeft ze haar naam en groep er onder geschreven zodat ik haar meteen op kan zoeken in haar groep. Ze vertelt me dat haar vader de laatste tijd niet zo lekker in zijn vel zit. Ze begrijpt heel goed hoe dat komt en ik ook. Maar ze heeft er ook last van en dat zou ze graag met haar vader willen bespreken. Wat haar tegen houdt is dat ze het niet zo goed durft. Ze wil papa geen vervelend gevoel geven omdat ze weet dat hij er niets aan kan doen. Papa en mama maken daardoor ook veel ruzie. Over hele stomme dingen, zegt ze. Dan hebben ze bijvoorbeeld ruzie over of ze naar de ene supermarkt gaan of de andere. “Eigenlijk ben ik bang dat ze gaan scheiden”.  

Vorig jaar ben ik met een zakdoek achter mijn computer gekropen om mijn onderwijsmoment van 2018 te schrijven. Nu een jaar later doe ik hetzelfde met een lach en een relaxte sfeer in huis.

Een jaar geleden had onze oudste zoon net een onderzoek achter de rug en zou de jongste zoon deze bijna gaan krijgen. Bij beide is er uitgekomen dat er (zoals ze zelf zeggen) nogal wat snelwegen in hun hoofd zitten. In de volksmond ook wel genoemd mijn beide kinderen zijn hoogbegaafdheid.

Wel of niet stoppen…..

Afgelopen jaar heeft voor mij in het teken gestaan van “wat meer rust nemen”, misschien zelfs “wat meer achterover leunen”. Nou ja, voor zover ik dat kan dan hè😉. Ik ben nu 63 jaar en ik “weet nog niet van stoppen”. Ik kan het gewoon ook nog niet. Ik vind het onderwijs nog veel te leuk. Of, zoals een jonge collega van mij (op de borrel bij directeur Peter Janssen vanwege zijn 40-jarig jubileum) tegen mij zei: “Jij moet echt nog niet stoppen, jij hebt nog veel te veel energie”. Daar houd ik mij dus heel erg aan vast, een duidelijk signaal dat ze mij nog “niet ingeslapen vinden”. Heel stiekempjes weet ik dat zelf eigenlijk ook wel😉. 

Gisteren keek ik een uurtje mee bij Agora 10-15 in Groesbeek.
Er was veel moois te zien.
Soms had ik even twijfel maar ik werd voornamelijk verrast.
Ik zag leerlingen aan het werk en ook niet. Tenminste zo leek het.

Eén jongen stond achter zijn stoel en was met zijn gedachtes overduidelijk ergens anders dan in het klaslokaal. Ik vroeg wat hij deed. Lachend liet hij zijn planning voor de maandag zien: Rust en gym. ‘En de rest van de week doe ik andere dingen’ zei hij.
En zo stond het ook op zijn planning.
Even later kwam hij naar me toe met de vraag of ik wist hoeveel jaren 3562 dagen zijn. Dit had hij namelijk nodig voor zijn animatiefilm die hij aan het maken is. Eigenlijk moest het een speelfilm worden, maar acteurs zijn duur en hoe kom je een gevangenis in om te filmen? Daarom animatie, dat was voor nu wel haalbaar.
Waarna hij met rust verder de maandagochtend in ging.