Wat liet hij achter als het over onderwijs gaat?
Zijn weblog didactict is een van de rijke bronnen waaruit ik nog kan putten.
Kreten om niet te vergeten en andere wetten van Laaper
“Wat je van leerlingen verwacht, moet je op z’n minst van jezelf verwachten”.
Hij bedoelde daarmee dat je altijd een voorbeeld moet zijn zowel in de les als in je persoonlijke leven. Je kunt niet je leerlingen op de vingers tikken en vervolgens zelf dat afgekeurde gedrag wel vertonen. Oh en ja, hij noemde de deelnemers, cursisten, studenten…gewoon leerlingen. Je wordt opgeleid tot kok en je leert koken en dus ben je een leerling.
Een dunne docent heeft dikke boeken nodig (aka de methode slaven.)
Docenten die niet in staat zijn zelf onderwijs te ontwikkelen en zich afhankelijk maken van een lesmethode, daar gruwde hij van. Regelmatig lag hij dan ook in de clinch met uitgevers van lesmethodes als hij vond dat er te veel liflafferigs of dat er zelfs onwaarheden in de boeken stonden. Hij blogde daarover bijvoorbeeld onder de noemer CuliCul.
Over liflafferigs gesproken.
Wanneer leerlingen bij het serveren van gerechten dingen op het bord legden die je niet kon opeten (die eeuwige trosjes bessen of bieslook sprieten) kregen ze ervan langs.
Je mocht van alles uitproberen en ook op je bek gaan als iets mislukte, zolang je daarna maar kon beargumenteren waarom je deed wat je deed.
Hij liet leerlingen uitrekenen wat de frutsels kostten. Goede gerechten hebben geen rommel nodig.
Waar we ook aten, hij maakte steevast foto’s van vreselijk slechte gerechten. Misschien wel een fotoboek waard.
Je bereidt ALTIJD je lessen voor.
Ga je op de automatische piloot, dan doe je je leerlingen tekort.
Al bladerend door de papieren die hier nog liggen en de massa materialen die er digitaal zijn, zie ik aantekeningen, wijzigingen en aanvullingen.
De lessen (ook de praktijklessen) werden altijd voorbereid. Niet omdat hij niet wist waar het over ging (na 40 jaar koks opleiden), maar om innovaties en hernieuwde inzichten op te nemen in de theorie en praktijk.
Er zijn hier 10 dozen boeken met culinaria (kookboeken, eetcultuur) vertrokken, want bijblijven zou hij. Dat betekent ook dat hij nieuwe kooktechnieken altijd wilde uitproberen en ik dus regelmatig plek moest maken voor weer een nieuw apparaat (sous-vide, rookpan, meater).
Blijf jezelf altijd verbeteren en ontwikkelen.
Professionalisering was een vanzelfsprekendheid, mits hij daarvoor zelf koos.
Regelmatig werd hij op het matje geroepen omdat hij weigerde studiedagen bij te wonen, waarbij hij vooraf al wist dat hij er niets van leerde. Ook mopperde hij (artikel) over collega’s die de waarde van technologie in het onderwijs niet inzagen of weigerden buiten de muren van hun eigen roc of zelfs klas te kijken.
Hij sloot heel graag aan bij EdCamps, TeachMeets, Conferenties en droeg er graag een steentje aan bij. Door zijn grondigheid was het ook nooit een los uit de pols verhaal, maar werd (net als zijn lessen) een presentatie of workshop zeer gedegen voorbereid.
Blijf ook je onderwijs verbeteren en vernieuwen
Hij vernieuwde jaarlijk steevast 10% van zijn onderwijs. Op grond van nieuwe inzichten of technieken werden hele stukken theorie herschreven. Ook koos hij ervoor om heel bewust ict in zijn lessen in te zetten.Wel als middel om het onderwijs te verbeteren of om het zichzelf makkelijker te maken.
Hij maakte heel bewuste keuzes over in te zetten online tools en altijd pas na gedegen testen. Leerlingen zijn geen proefkonijnen.
Repeterende kennistoetsing met matchthememory, educaplay en het gebruik van QR codes in de les, waren favoriet. Een groot boek vol met QR codes lag in de keuken. Achter de codes konden zijn leerlingen bijvoorbeeld filmpjes van bereidingswijzen en kooktechnieken vinden, veelal door hen zelf gemaakt en aangeleverd.
in onze tuin staat Quirine de Koe, waar hij (als experiment) NFC tags opgeplakt had.
Hou contact met de beroepspraktijk
De afgelopen periode heb ik een aantal van zijn oud leerlingen gesproken. Hij hield met een aantal van hen, tot voor kort, contact. Natuurlijk zullen er ook leerlingen geweest zijn die zijn bloed wel konden drinken, want 100% tevreden klanten is onmogelijk.
Hij wist van heel veel oud-leerlingen waar zij terecht gekomen waren en hield ook de ontwikkelingen op afstand bij. Vaak kreeg hij nog mailtjes van leerlingen met vragen of updates. Soms zocht hij ze bewust even op, maar wel nadat ze van school gegaan waren.
Hij ging niet eten bij leerlingen die nog in zijn opleiding zaten, daar werd niemand beter van vond hij.
Twee jaar geleden aten we voor de laatste keer buitenshuis bij Jonathan, aan wie hij zijn Grand Livre de Cuisine schonk
https://didactict.nl/ceder-cest-partir-un-peu/
Hij zette aan tot nadenken, onderzoeken en stelde zijn leerlingen vragen. Hij pikte er razendsnel de talenten uit. Hen daagde hij extra uit en hij nam geen genoegen met de kantjes ervan af lopen. Dat deed hij trouwens ook niet met zijn collega’s. Ik denk dat hij evenveel vrienden als vijanden had binnen en buiten zijn school.
Een onderwijsman in hart en nieren is heengegaan, hij was 20 jaar mijn keukentafellief.
Karin Winters @karinwinters