De kracht van een team

En toen de laatste auto door de carwash wegreed, gebeurde het. Mijn onderwijsmoment van 2020. Wat er gebeurde? 

Daarvoor ga ik eerst even terug. Want 2020 zal voor iedereen verbonden zijn met Covid, afstand, anderhalve meter, “raar” of “bizar” jaar en in het onderwijs was dat niet anders. 

En dat betekende ook wat voor mij als schoolleider. 

Op 1 februari leek er nog weinig aan de hand, toen we een studiedag in de LocHal in Tilburg organiseerden, om samen aan de opdracht van Curio te beginnen: hoe gaan we op onze locatie de organisatie zo aanpassen, zodat we passen binnen het plaatje zoals Curio dat geschetst had?

Toen begin maart ons mooie project Werk en Wonen zou starten, begon de paniek toe te slaan: workshops werden afgezegd, ouders hielden kinderen thuis en de twee projectleiders moesten alle zeilen bijzetten om er toch een volwaardig project van te maken. Ikzelf was ondertussen vanaf huis bezig met het “noodplan”, waarvan ik hoopte dat het niet nodig was, maar vreesde van wel. Ik las veel over afstandsonderwijs, wat werkt en wat niet, en probeerde dat te vertalen naar onze situatie. En begon te testen met Teams, dat bij ons nog niet volledig uitgerold kon worden omdat de docenten nog niet in Office365 zaten. Dus zocht ik samen met wat collega’s van IT en een andere vestiging naar de mogelijkheden en maakte handleidingen.

Dat weekend sprak Arie Slob het hoge woord uit: de scholen gingen dicht. 

Maandag stonden mijn directe collega’s en ik voor het team, dat verspreid over de aula het plan zat aan te horen. De handleidingen die dat weekend waren gemaakt, werden uitgedeeld en toegelicht. De collega’s gingen samen aan de slag, zelf maakte ik de communicatie voor ouders en leerlingen in orde. 

Vanaf dat moment begon het pas echt. Omdat ik zelf ook een klas lesgaf, merkte ik zelf steeds ook wat de keuzes die we maakten, voor impact hadden op de collega’s. Die keuzes waren anders dan op onze collega-scholen, maar ik geloofde erin en gelukkig kregen we veel vertrouwen van de collega’s en van de ouderraad. Ook toen we het plan na de meivakantie hebben aangepast en we wéér een ander plan moesten bedenken voor de situatie van na 1 juni, toen de leerlingen weer naar school mochten komen. 

Op een school waar tot voor kort de slogan “de mavo waar je je thuis voelt” leidend was (en nog steeds in onze genen zit), was de situatie erg ingewikkeld. Zowel voor docenten (ook na 1 juni) als voor mij als schoolleider. Want hoe maak je dat waar, als je naar 25 zwarte schermen zit te kijken, als je niet in de buurt van die negen leerlingen in je lokaal mag komen, als die negen leerlingen elkaar eigenlijk ook niet mogen ontmoeten en als je als team vooral via beeldschermen met elkaar praat? Daar waar ik verbinding onderling zo ontzettend belangrijk vind in mijn werk, was ik nu die verbinding kwijt. 

Ik organiseerde elke week een online vrijdagmiddagborrel, we brachten persoonlijk een paasverrassing naar alle teamleden, ik sprak alle leden van mijn team over hoe het met ze ging (meestal via dat beeldscherm) en probeerde bovenal oog te houden voor mensen, met wie het even niet zo lekker ging. Maar dat kwam niet in de buurt van echte verbinding. 

Ondertussen ging van alles gewoon door: de voorbereidingen van onze nieuwe bovenbouw, de vervolgstappen op de studiedag van 1 februari, maar ook moest er een diploma-uitreiking georganiseerd worden. Juist voor die leerlingen, die in die lastige tijd het meest uit beeld waren. Zij kwamen immers vooral nog om toetsen te maken, niet meteen een situatie van veel contact. Juist voor die leerlingen, die te horen kregen dat ze hun diploma cadeau kregen, hun corona-diploma. Terwijl wij hebben gezien hoe lastig het was, om gemotiveerd aan de slag te gaan met die laatste toetsen. Om je voor de talen nog even in te zetten, omdat je erop had gerekend dat je met leesvaardigheid uit het CSE het wel ging redden.

Voor die leerlingen moest iets moois georganiseerd worden, iets dat bij ons paste.

Een collega kwam met een goed idee en een er werd als snel een groep geformeerd, die aan de slag ging. Zelf heb ik me er weinig mee hoeven bemoeien, ik wist dat het (ondanks alles) bij deze groep in goede handen was.

En wat hebben ze dat goed gedaan! In onze drive-through diploma-uitreiking* kreeg elke leerling de aandacht, die we zo graag willen geven. Niets was te gek: foodtrucks, optredens van onze eigen Toppers, een dj, een theatergezelschap, een carwash, maar vooral ons team! 

Het was een lange, zware dag, maar wat was het mooi en hartverwarmend. En het mooiste moment… 

… de laatste leerling in de laatste auto reed over het terrein. Alle collega’s, waaraan de auto voorbijreed, liepen dansend en zingend, netjes op anderhalve meter, achter de auto aan. De dj ging nog even door. Dit was na al die zware maanden de ontlading: dansen, zingen, lachen en trots zijn op elkaar. We voelden daar niets meer van de pijn in onze benen, door het lange staan, maar voelden vooral weer even dat we een TEAM zijn. Een team om trots op te zijn.

*(Voor wie de bijzondere sfeer tijdens die diploma-uitreiking ook even wil zien: https://www.facebook.com/curio.effent/videos/1867968910032500/

Adriënne de Kock

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.