Passie voor onderwijs, ik moest er even over nadenken, waar ga ik dan over schijven. Mijn passie voor onderwijs? Maar al snel dacht ik, ik ga schrijven over de passie voor onderwijs van de leerlingen die ik in maart dit jaar tegen kwam in Zuid Afrika.
In maart van dit jaar had ik het geluk dat ik in Zuid Afrika was bij één van mijn beste vriendinnen. Ik had geregeld dat ik daar kon gaan lesgeven. Mijn eerste dag lesgeven was in Johannesburg en de volgende dag reden we 500 km vanaf Johannesburg naar Polokwana in het noorden van Zuid Afrika. Daar woonde mijn contact persoon Phuti Ragophala (zij noemt zichzelf techno grannie en heeft een enorm netwerk over de gehele wereld). Zij had een mooie toer voor mij verzonnen. Eerst een hele dag op een basis school (2 uur rijden van Polokwana vandaan) waar verschillende leerlingen (en docenten) van verschillende omliggende scholen naar toe kwamen om een dagje ondergedompeld te worden in programmeren en andere leuke nieuwe gadgets. Dat was al een hele bijzonder dag en het viel me op dat alle leerlingen heel geduldig waren ondanks dat het internet het niet altijd doet en de computers niet steeds meewerkten. Daar moet je op mijn school niet mee aankomen, het internet of de computer krijgt al snel de schuld als iets het niet doet en ze stoppen met de activiteit.
De volgende dag was het de beurt aan een middelbare school. We moesten weer ruim 2 uur rijden. Waarvan 1 uur op een onverharde weg. Op deze weg, liepen veel pubers in uniform zingend, springend, kletsend naar school. Ik vroeg Phuti: “Is er geen bus?” Phuti keek me lachend aan, op zo’n weg? Twee jongens van een jaar of 14 zonder uniform liepen een andere kant op. Phuti stopte de auto en ze gaf ze een donderpreek dat ze niet naar school gingen. De jongens keken beteuterd naar Phuti. We vervolgde onze weg. Eindelijk kwamen we aan op een enorme middelbare school. Daar stonden ze ons met open armen op te wachten.
Ik mocht eerst de docenten en workshops geven. De docenten zaten met z’n 2-en in de tafeltjes en luisterde doodstil en maar toen ze al mijn coole gadgets mochten uit proberen gingen ze helemaal los. Hierna zou ik met de leerlingen aan de slag gaan. Ik kreeg in tussen (eindelijk) koffie en ik zag dat de leerlingen zich aan het opstellen waren in 12 rijen van 50 op de buitenplaats. Ik keek een beetje angstig naar Phuti, de directeur kwam er bij staan en die zei rustig tegen mij “They all want to learn, you have 1,5 hour”. Mijn plan om met 30 leerlingen met de micro:bit aan de slag te gaan kon ik op mijn buik schrijven. Ik kreeg ze alle 600 in een keer. Ik slikte een paar keer en mijn hoofd ging draaien, wat ga ik doen en hoe.
Toen ik eenmaal voor de groep stond waren ze doodstil en deden ademloos wat ik ze vertelde te doen (unplugged programmeren met 100 leerlingen). Hierna hebben ze een app gedownload voor hun telefoon en hebben ze een Hour of Code activiteit gedaan. Ik deed het op een beamer met een wit laken als scherm voor. De leerlingen hadden speciaal voor deze dag extra MB’s op hun telefoons gekregen van hun ouders. Op de achtergrond zaten alle docenten te kijken hoe ik het deed en er kwamen steeds meer hoog waardigheid bekleders die dit event ook mee wilde maken. Er was nog nooit een “Lekgowa” (witte) op deze school geweest om een les te geven.
Na anderhalf uur zweten zat het er op. Een daverend applaus en heel veel foto’s later zat ik weer in auto terug met Phuti. Pfff wat een ervaring.
Vooral de motivatie van de leerlingen die allemaal zo graag willen leren en de docenten die met (bijna) niets gepassioneerd les geven. Petje af.
Pauline Maas – @4pip