31 december 2020, oudjaarsdag van een jaar waar tradities allemaal anders werden.

Een jaar waar mijn jongste zoon ineens op zijn verjaardag thuis was, in plaats van op vakantie.
Een jaar waarin wij ons kerstdiner op de bank aten, omdat we allemaal ziek waren en geen enkele behoefte aan een kerstdiner hadden.
Een jaar waarin wij te maken kregen met zieke vrienden, collega’s en cliënten en van sommigen zelfs afscheid moesten nemen.
Een jaar waarin het halen van oliebollen al genoeg activiteit was en manlief een dutje op de bank doet om vanavond 24.00 uur misschien te halen.

Toen mijn directeur Lizette Mijland mij vroeg om iets te schrijven voor Onderwijskoppen zei ik eerst nee. Ik was niet ondergedompeld in rust aan het einde van het jaar maar ineens geconfronteerd met het feit dat mijn moeder en mijn broer corona positief waren. Vooral de bezorgdheid overheerste. Mijn moeder van 82 helemaal alleen in haar huisje. Ons restte niets meer dan raamvisites. Gelukkig bleef het gelimiteerd tot een zware verkoudheid. Mijn broer daarentegen is nu al twee weken amper zijn bed uit geweest. Koorts en moe.

Mijn onderwijsmoment van dit jaar begint verder terug. Eigenlijk begint het in het schooljaar 2018/2019. Een jaar waarin er heel veel gebeurde. En jaar waarin ik veel deed. Misschien wel teveel. Omdat ik het zelf wilde. Maar ook omdat ik dacht dat het van mij verwacht werd. En daar ging ik aan mezelf voorbij.

Op 2 maart 2020 startte ik met een nieuwe baan. Opnieuw als directiesecretaresse, maar nu op een middelbare school. Ik ging werken voor de rector en drie andere directieleden. Na bijna twintig jaar terug het onderwijs in als OOP’er. Had ik voorheen gewerkt als directiesecretaresse op een administratiekantoor voor basisscholen in de Kempen, nu zat ik ook ècht binnen het schoolgebouw met zo’n 2100 leerlingen die dagelijks de gangen bevolkten en die reuring gaven in de school. Ik had er zin in!

Ik hoef niemand te vertellen dat sinds februari 2020 de wereld even stil lijkt te staan of eigenlijk de wereld in rep en roer is. 

Daar ineens was een onbekend virus over de hele wereld en niemand wist precies hoe daar mee omgegaan moest worden. 

Op vrijdag 13 maart gingen alle kinderen ,wat onrustig, de school uit. Om op zondag 15 maart te horen dat o.a. de scholen voor minimaal 3 weken zouden sluiten. Er heerste in onderwijsland al veel onrust “is het wel veilig om onze kinderen naar school te doen”. 

Mijn onderwijsmomenten van 2020 zijn moeilijk te beschrijven. Wat zijn het er veel geweest in dit bizarre “Corona” jaar. Een jaar dat het online lesgeven opeens standaard was, dat je niet meer mocht knuffelen, persconferenties die opeens alles op losse schroeven konden zetten. Een jaar waar mijn school (Koninklijke Visio) en al mijn collega’s & leerlingen een versnelling hebben doorgemaakt met hun ict vaardigheden. 

Die beelden uit, het zal ook eens niet, Amerika, waar een leraar een gewapende leerling ontwapende met een knuffel en begrip, maakten veel indruk op me destijds. Het was 2019. Ik wist meteen dat ik dat niet zou kunnen en niet zou willen ook trouwens. Wie dan ook voor mijn neus met een wapen krijgt geen knuffel, geen begrip en geen rustig praatje. Weet ik dat zeker? Ja. Ooit besprong ik een overvaller, hij werd veroordeeld voor 9 maanden en zat er 11.

De leraar in Amerika werd door iedereen geprezen, hij was een held. Met iedere loftuiting voelde ik me krimpen. Ik zou tekortschieten, blijkbaar. Maakte niet uit, ik was het toch niet van plan.

En toen de laatste auto door de carwash wegreed, gebeurde het. Mijn onderwijsmoment van 2020. Wat er gebeurde? 

Daarvoor ga ik eerst even terug. Want 2020 zal voor iedereen verbonden zijn met Covid, afstand, anderhalve meter, “raar” of “bizar” jaar en in het onderwijs was dat niet anders. 

Wij hebben het goed. Een warm huis, lieve man, lieve kinderen, fijne familie en vrienden, we hebben werk en we kunnen iets kopen als we het nodig hebben. Kortom het leven is goed, goed geregeld, met lieve mensen om ons heen. Hoe kun je dan toch een jaar met hobbels ervaren? Waar zijn dan de lichtpunten te vinden?

Ik kom eerlijk gezegd net kijken met mijn 48 jaar en drie jaar primair onderwijs op de teller. Wel al vaker gewerkt mét het onderwijs, maar pas sinds mijn afstuderen aan de PABO met mijn ziel en hele zaligheid tússen de leerlingen. Ik wilde meer diepgang, wezenlijk contact met de kinderen, voelen wat cultuureducatie écht kan bijdragen in de ontwikkeling van een kind.