Tag: onderwijs

De passie voor onderwijs zit niet in mijn bloed. Althans het is niet genetisch bepaald.  In mijn toch vrij grote grootfamilie heeft werkelijk niemand voor het onderwijs gekozen. Broer, zus, ouders,  ooms, tantes, neven, nichten en zelfs mijn eigen kinderen kiezen niet voor een beroepscarrière in het mooiste vak ter wereld. Heel even maakte mijn hart een sprongetje toen mijn middelste kind de taallessen aan hoogopgeleide vluchtelingen in Amsterdam ging coördineren, maar nu haar studie aan de AUC erop zit, en ze wederom voor een tussenjaar heeft gekozen, lijkt de combinatie onderwijs en mijn gebroed vooralsnog geen combinatie te zijn. 

Als kind speelde ik al schooltje met poppen, vriendinnen, een nichtje, een neefje of een buurmeisje. Jongere broers en zussen hadden ik niet, dus ik moest mijn heil ergens anders zoeken. Ik bedacht zelf de opdrachten, het rooster van de dag, hoe er gewerkt moest worden en wanneer ze vrij mochten spelen. Ik was begaan met mijn ‘kinderen’.

Dat is eigenlijk niet meer overgegaan, al wilde ik op de lagere school (die bestond toen nog) dierenarts worden. Later heb ik zelfs gedacht om de verpleging in te gaan. Dat laatste is ook nog steeds een mooie richting. Misschien een roeping, wie zal het zeggen. Maar de roeping, de passie lag meer bij het onderwijs, het basisonderwijs. Dat laatste is ook bewust een keuze. Na de Pedagogische Academie stopte ik na anderhalf jaar met een studie wiskunde. Ik heb dus geproefd aan het voortgezet onderwijs, maar in het basisonderwijs kon ik beter mijn energie kwijt. Creativiteit en een eigen invulling geven aan lessen. Zien hoe jonge kinderen zich ontwikkelen, leergierig zijn, open staan voor alles wat hen wordt aangereikt. Zien hoe ze reageerden op bepaalde lessen. Genieten hoe zij aan je lippen hingen bij het voorlezen.

Voor de derde keer kruip ik “in de pen” om mijn overdenkingen te delen via onderwijskoppen. Of toch niet, ik zit inmiddels voor de tent het is vakantie, hoe logisch is het dat je dan tijd maakt om te schrijven over je werk? Of juist logisch als werk en passie in verbinding staan?

Het begint een soort ‘routine’ te worden om een schooljaar, studiejaar, kalenderjaar af te sluiten met het vastleggen van overdenkingen voor onderwijskoppen. Verhalen vertellen, storytelling, werkt verbindend! En verbinden, verbinding voelen daar krijg ik energie van.., dus hup in de pen! Hoewel ik al schrijvend opnieuw een drempel voel en een stemmetje fluistert, ‘wie zit op jouw verhaal te wachten?’, merkte ik zelf hoe ik afgelopen weken door de verhalen van anderen geraakt werd en geïnspireerd raakte om kritisch naar mijn eigen onderwijservaringen te kijken. Dus ja zittend in de zon voor de tent vraag ik me af wat ik over mijn passie voor onderwijs nog zou willen delen…

Tja, passie voor onderwijs. Eigenlijk geen onderwerp voor mij, ik stond nooit zelf voor de klas en kwam pas na omzwervingen in andere sectoren als bestuurder in primair onderwijs terecht. Hoewel, in al mijn werk ben ik bezig geweest met het leren en ontwikkelen van volwassenen, dat is ook een soort onderwijs, toch? 

Die passie voor en interesse in mensen komt ongetwijfeld uit mijn basis. Mijn moeder werkend in de zorg en mijn vader bij de politie. Beiden hadden passievol mensenwerk. Nieuwsgierigheid naar mensen vormde de kern van onze gesprekken aan de keukentafel. Zo ontwikkelde ik mij en kreeg ik passie voor werken met mensen. 

Passie voor onderwijs, ik moest er even over nadenken, waar ga ik dan over schijven. Mijn passie voor onderwijs? Maar al snel dacht ik, ik ga schrijven over de passie voor onderwijs van de leerlingen die ik in maart dit jaar tegen kwam in Zuid Afrika. 

In maart van dit jaar had ik het geluk dat ik in Zuid Afrika was bij één van mijn beste vriendinnen. Ik had geregeld dat ik daar kon gaan lesgeven. Mijn eerste dag lesgeven was in Johannesburg en de volgende dag reden we 500 km vanaf Johannesburg naar Polokwana in het noorden van Zuid Afrika. Daar woonde mijn contact persoon Phuti Ragophala (zij noemt zichzelf techno grannie en heeft een enorm netwerk over de gehele wereld). Zij had een mooie toer voor mij verzonnen. Eerst een hele dag op een basis school (2 uur rijden van Polokwana vandaan) waar verschillende leerlingen (en docenten) van verschillende omliggende scholen naar toe kwamen om een dagje ondergedompeld te worden in programmeren en andere leuke nieuwe gadgets. Dat was al een hele bijzonder dag en het viel me op dat alle leerlingen heel geduldig waren ondanks dat het internet het niet altijd doet en de computers niet steeds meewerkten. Daar moet je op mijn school niet mee aankomen, het internet of de computer krijgt al snel de schuld als iets het niet doet en ze stoppen met de activiteit. 

Staat Twitter al genoemd als erkende bron voor bij- en nascholing van docenten? Ik ken geen ander platform waarop zoveel kennis, meningen en ervaringen gedeeld worden – in ‘draadjes’ of voorzien van een linkje naar een blog of andere site, want iemand in het onderwijs die de boodschap in 140 tekens kan brengen, die zie je maar zelden. ‘Omdat ik het zeg’ is in het lokaal ook geen argument, en onderbouwen kost letters. 

‘Passie’, wil de ‘doorgeefcolumn’ zien. Twitter staat vol met gepassioneerd onderwijsgevenden. Wat me opvalt is dat velen van hen ook enorm gefrustreerd zijn; door gebrek aan geld, aan kennis, aan urgentiebesef, aan tijd, aan alles wat men nodig heeft om de taak uit te kunnen oefenen. Een aantal van hen geeft hun passie een andere uitlaatklep. Ze schrijven boeken, richten platformen op social media op, schrijven rapporten. Dat doen ze vanuit passie: voor het vak, voor de jeugd, voor het beroep, voor de medemens.