Lizette Knuvers

Drie kinderen komen op me af rennen. ‘Joef! Joef Een ding in de ding!’ Ik schiet in de lach als ik naar de drie opgewonden gezichten kijk. ‘Bak, look, kom kijken!’ Ik lach nog harder. Dat is drie keer een uitnodiging om te kijken in drie verschillende talen. ‘Nee,’ zeg ik, ‘vertel het me maar.’ […]

Je kunt nog zoveel op een bucketlist zetten, als je je dromen niet durft vorm te geven, komen ze niet uit. Dat is misschien wel mijn belangrijkste persoonlijke les voor 2022.  Na 15 jaar gewerkt te hebben als opleidingsmanager & onderwijskundige bij een brancheorganisatie heb ik de sprong in het diepe gewaagd. Ik ben onder

Jasper staat op en loopt de klas uit. Dit spel is te lastig en te snel voor hem. Ik check de leerkracht; zij gaat achter Jasper aan en ik vervolg het spel. Niet snel na het verlaten van de ruimte stapt hij de cirkel van het spel weer in. De held. Jasper was hoogstwaarschijnlijk bang

Net zoals afgelopen jaren komt de vraag weer naar boven: kan ik wel een onderwijsmoment schrijven terwijl ik niet meer dagelijks in het primaire proces sta? Ik besluit dit jaar dat die vraag eigenlijk helemaal niet relevant is. Het is mijn onderwijsmoment, een moment waarop ik iets geleerd heb, of dat nu in de klas

Ze komen uit Eritrea. Een gezin met vijf kinderen. Moeder kan niet lezen en schrijven. Vader is dood. Of kwijt. Ze weet het niet. De vrouw voor me oogt minstens 50. De kinderen zijn van 3 t/m 11, ze zijn nooit naar school geweest en ze hebben god weet wat gezien. Perspectiefloos. Doodmoe, uitgeblust. En

Vorig schooljaar was een vrij pittig jaar. Nog volop in de ban van corona, waar iedereen last van had. Daarnaast moest ik laten zien dat ik wel die leerkracht was die op onze school, binnen onze stichting werkzaam mocht blijven. Wat lastig is als je het gevoel hebt dat je niet gezien wordt zoals je