Het verhaal van een moeder

Zomer 2014, mijn zoon ging voor het eerst naar school. De overdracht was prima. S is een snelle jongen die graag vooruit wil. Hij liep vroeg, is motorisch erg snel en beweeglijk, hij is leergierig en heeft er zin in. S zoog direct alle info die hem werd gegeven op en keek iedere dag weer uit om naar school te mogen gaan. Groep 1 was fijn….

Zomer 2015, mijn zoon had zichzelf leren lezen in de zomervakantie. Maandagochtend avi 1 boekjes gehaald, om deze diezelfde middag terug te brengen voor avi 2 en 3. S vond het leren lezen heerlijk. Na de zomervakantie stroomde S door naar groep 2. Zelfde juf, zelfde klas, maar ook een hoop nieuwe kindjes. Kindjes die niet direct alles leken te begrijpen wat de juf vroeg, dit gold ook voor sommige kindjes uit groep 2, en S begon zich hieraan te storen. Hij ging zich steeds vaker verontschuldigen bij de juf en aangeven dat hij het maar raar vond dat de juf het zo duidelijk uitlegde maar de kindjes het toch niet leken te snappen.

Na een paar maanden groep 2, vroeg de juf ons op school voor een gesprek. Ze wilde graag met ons bespreken wat wij van het idee plusklas vonden, want ze kreeg de indruk dat S de extra uitdaging goed kon gebruiken. Ik moest even schakelen, ik had geen idee wat een plusklas was en wilde ook niet dat mijn kind op welke manier dan ook een soort voorkeursbehandeling kreeg of anders was dan de rest van de klas. Maar voor we überhaupt meer info hierover konden vragen was hij al aangesloten bij de plusklas. Ik baalde er wel even van dat dit gebeurd was zonder ons in te lichten, maar ik zag hem wel opbloeien, dus het was een goede zet van de juf.

Ons kind vertelde honderduit over de plusklas en wat hij allemaal had gedaan, en zijn grote held werd Leonardo Da Vinci want dat was onderwerp geweest bij de plusklas. Na een tijdje kwamen we wederom op school voor gesprek. Juf wilde met ons bespreken dat ze vermoedens had van hoogbegaafdheid. Jeetje hoogbegaafdheid, wat is dat eigenlijk? Dat zijn toch kinderen die met hun 3 viool leren spelen en met hun 10 naar het atheneum gaan? Dat is onze S toch niet? Ja hij is motorisch erg vaardig, en kan al lezen, maar dat hoeft toch geen probleem te zijn? Hij is gewoon leergierig. 

S werd aangemeld voor onderzoeken en juf vertelde over haar ervaringen met S in de klas. Het begon ons te dagen dat zijn koppie toch anders werkte dan wij dachten en dat dit steeds meer een probleem begon te worden ipv een sterke eigenschap. Na een paar ochtenden onderzoek, en gesprekjes met consulent kwam het hoge woord eruit, S is hoogbegaafd.

Tja, en nu? Wat betekent dit? Aan het einde van groep 2 werd besloten dat S gaat starten met groep 3, ondanks dat hij alle stof min of meer al kent is het belangrijk dat hij leert hoe het werken aan een tafeltje gaat, en dat dit anders is dan bij de kleuters. Minder vrijblijvend. S vindt dit juist heerlijk en heeft dit dan ook snel onder de knie. Eind 2016 als S een aantal maanden in groep 3 zit, begint hij wat lastig gedrag te vertonen. Hij is niet meer de blije vrije gup die wij kennen en die altijd heerlijk op zoek is naar info om op te zuigen, maar meer introvert en somber. Zijn huidige juf is duidelijk minder bekent met hoogbegaafdheid en heeft moeite met de omgang.

We gaan wederom in gesprek , en nog meer in gesprek en nog meer in gesprek, en de enige oplossing lijkt versnellen. Dus na de vakantie naar de bovenbouw, nieuw gebouw, nieuwe juf, nieuwe klasgenootjes. Een erg intensief schooljaar volgt. De juf van groep 4 was een geschenk uit de hemel. Ze wilde ons aan alle kanten helpen en ondersteunen. We bleven met regelmaat in gesprek gaan en S leek het oke te doen, gezien alle veranderingen.

Zomer 2017, het turbulente jaar van mijn zoon zit erop en na de zomer start groep 5. Om S wat extra uitdaging te kunnen bieden werd hij aangemeld bij een zogenoemde Intermezzo klas. Deze klas was er voor HB kinderen: Een ochtend met peers om op een projectmatige manier schoolse vaardigheden aan te gaan. Het was een fijne verrijking, en we zagen hem hier opbloeien. Echter vond S deze ochtend in de week zo fijn, dat hij de rest van de week heel vervelend vond. Hij voelde dat hij niet goed in de groep paste, had zijn eigenaardigheden en werd hier erg mee gepest.

De juffen die hij op dat moment had, probeerde hun uiterste best te doen om aan te sluiten, en om maar steeds vanuit een andere invalshoek S te bereiken, tot dit helemaal niet meer ging. S ging dagelijks naar school, huilend, met dikke wallen onder zijn ogen. Op een gegeven moment konden we eigenlijk wel stellen dat S 7 jaar was en depressief. Hij ging de klas in, verstopte zich onder zijn tafeltje en legde er een briefje op voor de juf met de tekst “Laat me met rust, ik ben boos”. Boos werd zijn basisemotie voor alles. S wist niet hoe hij andere emoties in kon zetten. Na veel lange, emotionele en moeilijke gesprekken was er nog maar 1 optie. Hij kon niet meer op school blijven, moest naar een klas voor HB leerlingen die vastliepen binnen regulier onderwijs. Geen speciaal onderwijs, maar een voorziening, die gebruik maakte van een paar lege klaslokalen op een reguliere basisschool. 

Februari 2018, onze zoon is gestart in de voorziening in de onderbouwklas in groep 5 en na een week komt hij ons een knuffel geven. Hij vertelt dat hij heel bang was om naar de andere school te gaan, en dat hij heel boos op ons was, maar dat hij nu zag wat een goede keuze we voor hem hadden gemaakt. S was blij eindelijk eens niet anders te zijn dan de anderen. Blij om leerkrachten te hebben die verstand hadden van HB en hem vrijwel direct begrepen. 

Naast de nieuwe klas, krijgt S ook nog therapieën om hem meer te leren over zichzelf, en hem een handreiking te geven hoe om te gaan met sommige moeilijke situaties. Sinds die tijd gaat het met wat ups en downs, maar worden de downs steeds kleiner en de ups steeds groter. Inmiddels zit S in groep 8, hij is 10 jaar en deze week is hij ingeschreven bij het voortgezet onderwijs. Hij verandert steeds meer in een ontspannen tiener die serieus is, maar ook in is voor een grap en grol, die houdt van knuffelen en met beide benen gelukkig in het leven staat. 

Ik merk dat het me emotioneert om dit zo op papier te zetten, maar het sterkt me ook. We hebben hard geknokt, maar het resultaat mag er zijn. Waar we 2 jaar geleden nog bang waren voor het VO, hebben ook wij als ouders zin in deze nieuwe uitdaging, en alle vertrouwen dat S dit kan. 

De hele schoolcarrière van onze zoon tot nu toe is voor ons een enorme rollercoaster geweest waar we amper van hebben durven genieten. Soms hebben we het er nog wel eens over en dan kijken we terug op de afgelopen jaren en wat we allemaal mee hebben gemaakt, maar vooral ook, wat hadden we anders gewild. Wat ik ouders zou gunnen in onze situatie, is veel meer informatie. Wij hebben ons laten leiden door de meningen en expertise van anderen en hierdoor hebben we S onnodig lang laten lijden. Als we toen wisten wat we nu weten, dan hadden we dat wel wat strakker weggezet. Maar gedane zaken nemen geen keer, en kennelijk was dit onze weg om te bewandelen, dus dat is ook goed zo. S is er enorm sterk en flexibel uitgekomen en dat is te gek om te zien en te ervaren.

Wat we ook enorm hebben geleerd is dat er weinig kennis om ons heen is over hoogbegaafdheid, en hoeveel meningen er wel zijn. In het begin raakte dit me altijd enorm en kreeg ik de indruk dat we alles fout deden. We hebben altijd ons eigen pad gevolgd en vertrouwd op onze eigen normen, waarden en kennis. Dit maakt me extra trots op waar we nu staan. Als je kind de juiste begeleiding krijgt, en je het vertrouwen houdt dat je dit samen aan kunt dan kom je er zeker!! 

Daan Stroucken