Oorverdovend afscheid

Zo. Goedemorgen. Mijn groep 8 is binnen. En hoe. De eerste ruzie is al een feit. Het stemvolume staat op de schreeuwstand. Een sfeervervolg op gisteren. En da’s niet de sfeer die ik wil in mijn groep.

De startopdracht brengt rust. Daarna val ik maar meteen met de deur in huis. ‘Jongens, ik baal van de sfeer.’ Het valt stil. Ongemakkelijk stil. Om dat ongemak wat op te heffen, maakt iemand een opmerking. Een ander reageert. Er gaan wat blikken over en weer. Ik zeg niks. Ik kijk alleen. Totdat een leerling de anderen vraagt te stoppen. En dan wordt het ijzig stil. ‘Jullie zijn afscheid aan het nemen. Het schooljaar en dus ook jullie basisschooltijd, zit er bijna op.’ Ik hoor iemand ‘yes’ zuchten. Terwijl ik weet dat de overstap naar het voortgezet onderwijs hem zwaar valt. Ik maak even oogcontact. Dan praat ik met ze over de sfeer in de groep. Over afscheid nemen. En dat dat af en toe verrekte lastig is. Ik leg uit dat mensen er soms voor kiezen om dan maar vast alles kapot te maken. Zodat het afscheid nemen misschien wat makkelijker gaat. Als ik dat zeg, voel je de oorverdovende stilte. ‘Dus jongens, maak je herinneringen. Kies er voor om er wat van te maken die laatste weken. Dat kunnen jullie. Echt.’ Weer is het stil. Ineens vanuit een hoek een zachte stem. ‘Juf, vertel je dit volgend jaar ook allemaal aan je groep?’ Ik vraag waarom hij dat vraagt. ‘Omdat ik het zo mooi vind wat je zegt, juf.’ Nu val ik stil. Wat een vak heb ik. Het mooiste vak van de wereld.

Willemijn Sas

Willemijn Sas is zo’n 20 jaar leerkracht in het regulier en (voortgezet) speciaal onderwijs. Vanaf de zomer 2019 tot aan nu schreef zij een serie blogs over ‘het mooiste vak van de wereld’. In deze blog beschrijft Willemijn haar mooiste onderwijsmoment van 2020.